Του Νίκου Παρασκευά
Διαστάσεις μαζικής φυγής έχει πάρει η έξοδος των κατοίκων του λεκανοπεδίου για τον Δεκαπενταύγουστο. Μαζί με αυτούς φυσικά και οι πειραιώτες οι οποίοι άρχισαν από το περασμένο Παρασκευοσαββατοκυριακο να εγκαταλείπουν την πόλη για να περάσουν την εορτή της Παναγίας στην ύπαιθρο και κυρίως στα νησιά.
Απο το Σάββατο 13 Αυγούστου ο Πειραιάς παρουσίαζε εικόνα ερήμωσης. Αδειοι δρόμοι, καταστήματα κλειστά, τα μαγαζιά της εστίασης που λειτουργούσαν ήταν σχεδόν άδεια, με τα μέσα μαζικής μεταφοράς να είναι τα μόνα που κινούνταν βαριεστημένο στην έρημη πόλη.
Μόνο προς το μεσημέρι τα παραλιακά καταστήματα και το παζάρι, την Κυριακή, μάζεψαν λίγο κόσμο, έτσι για να μην αισθάνονται την … απόλυτη μοναξιά όσοι ξέμειναν στην πόλη, είτε επειδή είχαν υποχρεώσεις, είτε επειδή δεν είχαν χρήματα ούτε καν για ένα τριήμερο διακοπών.
Και όπως αποδείχθηκε, αυτοί οι τελευταίοι, δυστυχώς δεν ήταν λίγοι. Γιατί αν έκανες μια βόλτα στο λιμάνι θα έβλεπες τους άστεγους να τσουρουφλίζονται στον ήλιο, κάποιους ταλαίπωρους αλλοδαπούς στα φανάρια να εκλιπαρούν για πενταροδεκαρες και κάποιους άλλους ημεδαπους, υπερήλικες κυρίως η με προβλήματα υγείας να ζητιανεύουν στα σκαλοπάτια των ναών.
Βέβαια την Πρωτοχρονιά και το Πάσχα που οι επώνυμοι δεν είναι διακοπές και τα ΜΜΕ που διαφημίζουν τις φιλανθρωπίες τους δουλεύουν σε φουλ ρυθμούς, τους βλέπουμε να μοιράζουν τρόφιμα,ρούχα,είδη πρώτης ανάγκης κλπ σε αυτούς τους ανθρώπους.Τώρα όμως που είναι το δεύτερο Πάσχα, οι …επιπλέον παροχές δεν χρειάζονται…Να μην τους κακομαθαινουμε κιόλας.Δεν είναι κάθε μέρα του Άη Γιαννιού….
Στο σύνολο οπωσδήποτε κι αυτοί είναι πολύ λίγοι, γι αυτό και δεν καταγράφονται ή δεν μπορούν σίγουρα να αλλάξουν στο ελάχιστο την εικόνα της ερημης πόλης, ωστόσο υπάρχουν κι απ ότι μας είπαν οι ιδιοι,οι μόνοι που τους επισκέφθηκαν είναι οι…συνήθεις ύποπτοι, εκείνοι που αποτελούν τις ειδικές ομάδες κάποιων ναων της πόλης μας που πάνε και τους βρίσκουν σε κάθε γιορτή, είτε μεγάλη είτε μικρή.
Και να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη δεν θέλουν κατ ανάγκη τρόφιμα η αλλα είδη.Εκεινο που χρειάζονται περισσότερο είναι η επαφή,η σκέψη ότι δεν είναι μόνοι τους ,ότι υπάρχουν κάποιοι που τους υπολογίζουν που είναι έτοιμοι να τρέξουν για λογαριασμό τους όποτε χρειαστεί. Ένας καλός λόγος,ένα χτύπημα στην πλάτη,φτάνουν και περισσεύουν.
Αυτο ακριβώς κανουν οι ομάδες αυτές κι αυτό είναι που έχουν να λένε οι ευρισκόμενοι σε δύσκολη θέση συνάνθρωποί μας.
Για να γυρίσουμε όμως στο θέμα μας να τονίσουμε πως ούτε οι πλαζ στη Φρεαττύδα και τα Βοτσαλάκια είχαν μεγάλη κίνηση. Κόσμος υπήρχε σίγουρα αρκετός αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπήρχαν οι…πιένες άλλων ημερών. Οι περισσότεροι έλειπαν βλέπετε….
Η ίδια εικόνα και την Δευτέρα ανήμερα της Παναγίας. Οι περισσότεροι από τους εναπομείναντες εμφανίστηκαν στους ναούς τόσο το πρωί όσο και τη νύχτα της παραμονής που σε τρεις εκκλησίες τουλάχιστον τελέστηκε πανηγυρική αγρυπνία. Απο εκεί και πέρα το απόλυτο κενό.Τοσο άδειο τον Πειραιά λίγες φορές τον έχουμε δει.
Σύμφωνα με στοιχεία του Λιμεναρχείου, από την Παρασκευή 5 Αυγούστου μέχρι και το Σάββατο προπαραμονη της Παναγίας, από τα λιμάνια του Πειραιά, της Ραφήνας και του Λαυρίου, έφυγαν πάνω από 800.000 επιβάτες.
Βεβαια στο διάστημα αυτό είχαμε παραλληλα πολλές επιστροφές, αφού κάποιων η άδεια τελείωσε και έπρεπε να επιστρέψουν στις δουλειές τους. Στον αριθμό εκείνων που έφυγαν από τα λιμάνια δεν υπολογίζονται όσοι διακινήθηκαν προς Σαλαμίνα γιατί με τα πορθμεία της γραμμής διακινούνται και μονιμοι κάτοικοι,εργαζόμενοι στο νησί κλπ,οπότε δεν μπορεί να γίνει καταμέτρηση όσων πάνε μόνο για διακοπές.Σιγουρα πάντως ηταν πάνω από 100.000 ατομα,γιατί το νησί είχε…βουλιάξει……
Αν σε αυτά τα νούμερα προσθέσουμε όσους έφυγαν με ΙΧ η με άλλα μέσα, αεροπλάνα,τρένα, λεωφορεία,που όλα ήταν συμπληρωμένα την τελευταία εβδομάδα πριν τις Παναγίας, τότε σίγουρα μιλάμε για εξοδο-ρεκορ που έχει ξεπεράσει κατά πολύ εκείνην του 2019,όπως παραδέχεται και η Τροχαία.
Χοντρικά υπολογίζεται ότι πάνω από τους μισούς κατοίκους των μεγάλων αστικών Κέντρων της Αττικής, κάποιοι μιλάνε για τα δύο τρίτα, είχαν εγκαταλείψει τους τόπους διαμονης τους τον Δεκαπενταυγουστο.Ειτε μακρυά, είτε κοντά,είτε σε νησιά είτε σε παραλίες της ηπειρωτικής χώρας,είτε στα πατρικά σπίτια στο χωριό ,είτε σε ξενοδοχεία η ενοικιαζόμενα,είτε σε εξοχικά η σπίτια φίλων, όλοι κάπου βολεύτηκαν .
Σύμφωνα με παράγοντες του τουρισμού, το φετινό εξαιρετικά μεγάλο κύμα φυγής από τις μεγάλες πόλεις, γιατί δεν είναι μόνο οι κάτοικοι του Πειραιά η της Αθηνας και των υπολοίπων πόλεων της Αττικής που έφυγαν αλλά και της Θεσσαλονίκης,της Πάτρας κλπ,οφείλεται σε δύο λόγους.
Ο πρώτος είναι ο ψυχολογικος ,αφού πολύς κόσμος είχε δύο με τρία χρόνια να βγει από την πόλη του ,λόγω του κορονοιού .Όχι κατ ανάγκην λόγω των απαγορευσεων στις μετακινήσεις αλλά λόγω του φόβου μήπως επεκταθεί η πανδημία και υπάρξουν πρόσθετα προβλήματα. Ο δεύτερος είναι το διευρυμένο πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού,που έδωσε την δυνατότητα σε πάρα πολύ κόσμο να κάνει διακοπές σχεδόν δωρεάν. Δεν είναι τυχαίο ότι φέτος η Βόρεια Εύβοια,που είχε προνομιακή θέση στο πρόγραμμα, μάζεψε όσον κόσμο είχε όταν ο ιαματικός τουρισμός ήταν στο…φόρτε του.
Δεκαπενταυγουστος λοιπόν σε μια άδεια Αθήνα και έναν πραγματικά έρημο Πειραιά, με μια Ελλάδα απλωμένη στις παραλίες, παραδομένη στη ραστώνη της εορτής, που ξέχασε για λίγο τα προβλήματα, τις φωτιές, την ακρίβεια αλλά δεν έχασε ποτέ την ελπίδα και το κουράγιο της.
Και σπεύδει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες στις ποικιλώνυμες Παναγιές, που υπάρχουν σκορπισμένες σε κάθε σημείο της Ελληνίδας γης για να παρακαλέσει, να διεκδικήσει και να προσευχηθεί για το κομμάτι της ευτυχίας, της προόδου και. της ανάπτυξης που της αναλογεί, περιμένοντας στωικά το θαύμα για την δική της δικαίωση