Του Νίκου Μπαρδούνια……..
Ας το αποδεχθούμε. Επί της ουσίας έχουμε χρεοκοπήσει και βρισκόμαστε στην εντατική με οξυγόνο αναμένοντας το «φιλί της ζωής» ή το χέρι που θα τραβήξει τα σωληνάκια και θα μας οδηγήσει προς τον «οικονομικό θάνατο».
Όσο αδιέξοδη κι αν φαντάζει η υπάρχουσα κατάσταση, πρακτικά δεν είναι. Αρκεί τόσο η Ευρώπη όσο και η Ελλάδα να δείξουν διάθεση ουσιαστικού και έντιμου συμβιβασμού. Η άδοξη λήξη του περιβόητου δεύτερου πακέτου διάσωσης έχει… πλεονεκτήματα και εφόσον αξιοποιηθούν καταλλήλως μπορούν να αποτελέσουν “την ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον”. Για την επίτευξή του , ωστόσο, απαιτείται η γενναιότητα τόσο της ελληνικής κυβέρνησης όσο και η ειλικρινής διάθεση των δανειστών ότι επιθυμούν λύση καθώς ο χρόνος είναι μικρός αλλά ικανός να λύσει τον «γόρδιο δεσμό». Χρειάζεται και οι δυο πλευρές να πετάξουν στην άκρη τα βαρίδια των δυο προηγούμενων συμφωνιών – προγραμμάτων διάσωσης- και να βρουν την «χρυσή τομή».
Η νέα συμφωνία θα πρέπει να αποτελεί έναν «έντιμο συμβιβασμό» και για τις δυο πλευρές και όχι εξευτελισμό της μίας από την άλλη, του αδύναμου από την ισχυρό, στο όνομα των πολιτικών σκοπιμοτήτων.
Η νέα συμφωνία θα πρέπει να είναι ένας πραγματικός συμβιβασμός, που να περιλαμβάνει όσα είναι σημαντικά και για τις δύο πλευρές: 1) Οι δανειστές επιθυμούν και προφανώς έχουν δίκιο, μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση και το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα. Και απαιτούν, επίσης δικαιολογημένα, η Ελλάδα να ελέγξει τον προϋπολογισμό της σε έναν βαθμό που να της επιτρέπει να έχει σε βάθος χρόνου περισσότερα έσοδα από τα έξοδα. 2) Την ίδια στιγμή, όμως, είναι σημαντικό για τον ελληνικό λαό ,στην όποια συμφωνία, να εμπεριέχεται η προοπτική ότι κάποια στιγμή θα μπορέσει να ζήσει πέρα από τα προγράμματα που επιβάλλονται έξωθεν. Και αυτό είναι κατανοητό. Και για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει το βάρος του χρέους να μειωθεί – καθότι είναι αυτό που δίνει στους πιστωτές τη δύναμή τους έναντι της χώρας.
Ο ρόλος της Γερμανίας.
Οι δόσεις για τις αποπληρωμές των δανείων στα ευρωπαϊκά κράτη αρχίζουν από το 2020. Ωστόσο, υπάρχουν οφειλές της Ελλάδας προς το ΔΝΤ και την ΕΚΤ πολύ νωρίτερα και είναι αμφίβολο εάν θα πληρωθούν από την Ελλάδα καθώς η οικονομία είναι στο «κόκκινο» και οι τράπεζες κλειστές. Αυτές μπορούν να πληρωθούν μόνο από τα κράτη – μέλη έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα δανείζεται η Αθήνα για να πληρώνει δανεικά, δηλαδή ένας φαύλος κύκλος χωρίς τέλος…
Όμως για να γίνει πράξη αυτή η επιλογή σημαίνει ότι η Γερμανία ( ίσως και η Γαλλία σε μικρότερο βαθμό ) θα πρέπει να συμφωνήσει – ήδη το γνωρίζει – ότι δεν θα εισπράξει από την Αθήνα μέρος των δανείων που έχει χορηγήσει στην Ελλάδα… και μπροστά σε μια τέτοια αναδιάρθρωση, η γερμανική κυβέρνηση επιδεικνύει σήμερα τόσο φόβο όσο και η Ελλάδα εμπρός στους Θεσμούς ή στην Τρόικα.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι εάν η Καγκελάριος Μέρκελ αντέχει πολιτικά να πει στους βουλευτές και ψηφοφόρους της, που «βομβαρδίζονται» καθημερινά με λανθασμένες πληροφορίες για την πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα, πως ένα μέρος από τις μέχρι τώρα πιστώσεις προς την Ελλάδα δε θα εισπραχθεί.