Εκ πρώτης η αναθεώρηση εκ μέρους του πρωθυπουργού της στάσης που τηρούσε ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ- εν προκειμένω η μετάλλαξη του από ριζοσπάστη σε μετριοπαθή- είναι ενδιαφέρουσα και θετική υπό την έννοια ότι ο κ. Τσίπρας εγκαταλείπει την εποχή της αυταπάτης. Κόστισε κάτι παραπάνω η προσγείωση στην πραγματικότητα, αλλά αυτά συμβαίνουν.
Ωστόσο η μετατόπιση, η οποία σημειωτέον προαναγγέλθηκε μέσω διαρροών του Μαξίμου στα κυριακάτικα φύλλα, εκτός του ότι δεν συνάδει με τον επιτηδευμένο αντικομφορμισμό του πρωθυπουργού, έχει κι ένα επιπλέον πρόβλημα. Ο κ. Τσίπρας επιχειρεί να διεισδύσει σ’ ένα χώρο που δεν γνωρίζει και δεν του ταιριάζει. Εν αντιθέσει με τον κ. Μητσοτάκη, που και τον χώρο γνωρίζει και κατά κάποιο τρόπο κατέχει την “ιδιοκτησία” του κεντρώου μεταρρυθμιστή.
Το δεύτερο λάθος του πρωθυπουργού, ίσως το μοιραίο λάθος στην πορεία, διεπράχθη την επομένη της ομιλίας του. Στη συνέντευξη το “γελαστό παιδί” έχασε τη ψυχραιμία του και απαντώντας στη δημοσιογράφο του ALPHA εξέπεμψε κυνισμό και αλαζονεία. Το ύφος και το περιεχόμενο της απάντησης του, την οποία στη συνέχεια έκαναν “ρουλεμάν” οι νταήδες και τα εξαπτέρυγα της κυβέρνησης βάζοντας τις δικές τους πινελιές, έβλαψε την εικόνα που είχε σχηματίσει ο κόσμος για τον κ. Τσίπρα. Και αυτό δεν περιορίζεται εντός των τειχών του ΣΥΡΙΖΑ, που στο σύνολό του γνωρίζει τις μεθόδους και τις πρακτικές που ακολουθήθηκαν στην εκπαραθύρωση του Λεωνίδα Κύρκου από τα προσκείμενα στελέχη τότε στον κ. Αλαβάνο και σήμερα στον ίδιον, αλλά επεκτείνεται και στους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων που αποδίδουν καλές προθέσεις στον πρωθυπουργό. Δεν αρκούσε παρά μια ερώτηση για να σβήσει το χαμόγελο.
Λένε για τον χαρακτήρα του ανθρώπου ότι, ο αληθινός του εαυτός φαίνεται στο μεθύσι και στη τσόχα. Είναι προφανές ότι το μεθύσι της εξουσίας και η θεωρία των παιγνίων, στην οποία μυήθηκε ο κ. Τσίπρας από τον τέως φίλο και υπουργό του Γιάνη Βαρουφάκη, έχουν επηρεάσει αισθητά την προσωπικότητα του κ. Τσίπρα. Σ’ ένα βαθμό μπορεί να ισχύει, αλλά οι πλέον αρμόδιοι να επιχειρηματολογήσουν επ’ αυτού είναι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του. Ο κ. Λαφαζάνης, η κα Κωνσταντοπούλου, ο κ. Στρατούλης, ο κ. Μηλιός και ουκ έστιν αριθμός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος, με επικοινωνιακό χάρισμα, αλλά φθάνει μια στιγμή που τα ταλέντο υποχωρεί υπό το βάρος των λέξεων. Και αυτή η στιγμή έφθασε για τον κ. Τσίπρα.
Το “γελαστό παιδί” είναι πλέον κάτι άλλο από αυτό που πίστευαν ότι είναι οι περισσότεροι, πλην των παροικούντων την Κουμουνδούρου. Μπορεί να επιχειρεί να κάνει την ανάγκη φιλότιμο, σ’ ένα σημείο να φαίνεται ότι τα καταφέρνει, αλλά πάντα θα υπάρχει ένας… Πολάκης ώστε να του υπενθυμίζει το… ένδοξο αγωνιστικό παρελθόν του. Ο κ. Τσίπρας είναι όμηρος μιας καθεστωτικής αντίληψης για την άσκηση της εξουσίας, ενός εξιδανικευμένου μετακομουνιστικού αφηγήματος, αλλά και της αλαζονείας μιας παρέας σταλινικών που μισούν τις εξισώσεις προς τα πάνω. Κάποτε ίσως μάθουμε αν ο πρωθυπουργός -ως όμηρος- είχε προσβληθεί από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ή άφηνε τους άλλους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό του.
Επί του παρόντος το πανελλήνιο παρακολουθεί τη κα Γεροβασίλη να εκτελεί χρέη επιτρόπου ειδήσεων στα κανάλια (εγκάλεσε τους σταθμούς γιατί δεν έδειξαν τη Σύνοδο των ηγετών του Νότου) και να αποκλείει ερωτήσεις από μη αρεστά στη κυβέρνηση ΜΜΕ. Διαβάζει (μέσω facebοok) τον βαρύ και ασήκωτο κ. Πολάκη να συκοφαντεί και να λοιδορεί όποιους αντιστέκονται στον πολιτικό κουτσαβακισμό του. Και ακούει μια σειρά από απίθανους τύπους (πχ τον κ. Παπαχριστόπουλο που έφθασε μέχρι του σημείου να δηλώσει ότι αν ήταν θέμα χρημάτων θα τα έδινε ο ίδιος στη κα Τσικρίκα) να προκαλούν με το θράσος τους.
Εν κατακλείδι, η χώρα βιώνει μια λούμπεν κυβέρνηση που ολοταχώς οδηγεί σε μια καθεστωτικής αντίληψης δημοκρατία. Απομένει να φανεί πόσο χρόνο θα πάρει στο κόσμο να αντιληφθεί ότι η κατασυκοφάντηση κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων, αλλά και η απαξίωση των θεσμών(πχ Δικαιοσύνη), αποτελούν τον προθάλαμο της κοινοβουλευτικής απολυταρχίας. Όπως μένει να φανεί και πόσο χρόνο θα χρειασθούν τα κόμματα του δημοκρατικού ευρωπαϊκού τόξου ώστε να καταλάβουν ότι η δημοκρατία είναι υπόθεση που υπερβαίνει τους κομματικούς τους μηχανισμούς.
