Υπάρχει χρόνος για να μας απασχολήσουν τα άλμπουμ της νέας χρονιάς.
Είμαστε μόλις στο ξεκίνημα του 2024, σε μια περίοδο δηλαδή που για τους περισσότερους σημαίνει επιστροφή σε σταθερές αξίες.
Το αριστουργηματικό άλμπουμ των φοβερών Smiths, με τον τίτλο The Queen Is Dead, μας ταξιδεύει στο μακρινό 1986.
Είναι με διαφορά η πιο ολοκληρωμένη δισκογραφική πρόταση της μπάντας, και αποτελεί σημείο αναφοράς για ολόκληρο τον ήχο της μπερδεμένης, μα και τόσο ιδιαίτερης, δεκαετίας του ΄80.
Έχουν προηγηθεί καταπληκτικά άλμπουμ για την μπάντα απο το βιομηχανικό Manchester, δουλείες που ξεχώρισαν και χαρακτήρισαν την εποχή τους.
Όμως το συγκεκριμένο διαμάντι είναι σε ένα άλλο επίπεδο, αποπνέοντας απο το πρώτο άκουσμα, κάτι που (στην ουσία) γεννήθηκε κλασικό.
Και το κλασικό, είναι πάντα επίκαιρο.
Λίγους μήνες μετά απο την κυκλοφορία του The Queen Is Dead, το συγκρότημα θα περάσει στην τελευταία του φάση, καθώς τίποτα δεν θα θυμίζει πλέον τις υπέροχες μέρες απο το ξεκίνημά του.
Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία.
Stooges, Velvet Underground, και άλλα σημαντικά ονόματα, ήταν στο νου (και στην καρδιά) του σπουδαίου Johnny Marr κατά τη διαδικασία σύνθεσης μα και ηχογράφησης του άλμπουμ.
Το πάντα αυστηρό Pitchfork, τοποθετεί το συγκεκριμένο κόσμημα της δισκογραφία των Smiths, στην έκτη θέση της λίστας με τα κορυφαία άλμπουμ εκείνης της δεκαετίας.
Με τον μοναδικό Delon στο εξώφυλλο, τον πιο καταραμένο απ’ τους καταραμένους Σκορπιούς (8 Νοεμβρίου 1935), το The Queen Is Dead θυμίζει κάτι απο το απόλυτα εύστοχο σχόλιο του Pascal Jardin, για το θηρίο του Γαλλικού κινηματογράφου.
”Ο Delon, είναι καμωμένος από πάστα άλλων καιρών, εκείνη των αντρών που ο καρδινάλιος Ρισελιέ απαγχόνιζε ή τους απένειμε τίτλο ευγενείας.
Στους ρηχούς καιρούς όπου ζούμε δεν γνωρίζω παρά μόνο τον Alain που σέρνει πίσω του τόση κίνηση, τόσα δράματα και σκάνδαλα.
Πρόσωπο σαιξπηρικό που κατά λάθος βρέθηκε σε μια εποχή αστυνομικού μυθιστορήματος, περιφέρει πάνω στον κόσμο ένα βλέμμα ατσάλινο, όπου φαίνονται να λάμπουν δάκρυα, που έρχονται από την παιδική του ηλικία.»
Θα μπορούσε να είναι και η καλύτερη περιγραφή για το άλμπουμ.
Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον είναι.
Απο μια εποχή, που (και) το εξώφυλλο μιας δισκογραφικής πρότασης, είχε ρόλο, αξία, και σήμαινε πράγματα.
