Toυ Μιχάλη Κατσαφάδου…
Πέρυσι σχεδόν τέτοια εποχή ο Ολυμπιακός υπέστη το κάζο της δεκαετίας, καθώς αποκλείστηκε από την άσημη Μπερ Σεβά και έμεινε εκτός από τα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ.
Ήταν ένα ηχηρό χαστούκι για τους «ερυθρόλευκους» που με την εμπειρία τόσων ετών στη διοργάνωση θεωρήθηκε μεγάλο πισωγύρισμα αυτός ο αποκλεισμός. Ήταν πλήγμα για το ευρωπαϊκό κύρος της ομάδας.
Εφέτος ο Ολυμπιακός μπήκε και πάλι στην διαδικασία των προκριματικών και φάνηκε ευθύς εξαρχής, από την καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο, ότι ο σχεδιασμός ήταν εντελώς διαφορετικός. Το ρόστερ σε αντίθεση με την περυσινή χρονιά «γέμισε» πολύ γρήγορα και η προετοιμασία επικεντρώθηκε στον στόχο της πρόκρισης στα πλέι οφ της διοργάνωσης. Με έναν προπονητή που γνώριζε πολύ καλά αυτή την διαδικασία και με χαμηλά το κεφάλι, οι παίκτες δούλεψαν για να βρίσκονται στην απαιτούμενη αγωνιστική κατάσταση. Και αποδείχτηκε περίτρανα χθες στο Βελιγράδι ότι ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο αποφασισμένος να μην αφήσει τίποτα στην τύχη.
Δεν καυχιέμαι για την ισχυρή μου μνήμη, αλλά έχω την αίσθηση ότι οι «ερυθρόλευκοι» πραγματοποίησαν χθες την καλύτερη εμφάνιση τους σε πρώτο επίσημο ματς στο ξεκίνημα μίας σεζόν. Παρατάχθηκε με πολλά προβλήματα, κυρίως στην άμυνα, έχασε λίγο πριν από το ξεκίνημα του παιχνιδιού με την Παρτιζάν τον Φορτούνη, παίκτη-κλειδί για την επιθετική λειτουργία της ομάδας και όμως φάνηκε σχετικά ανεπηρέαστος από αυτές τις αντιξοότητες.
Είχε βέβαια πρόβλημα στην κυκλοφορία της μπάλας, έκανε αρκετά αβίαστα λάθη, αλλά είχε και παίκτες με προσωπικότητα. Και σε αυτά τα παιχνίδια αυτός ο παράγοντας παίζει τεράστιο ρόλο. Ο Οφόε έδειξε με την απόδοση του γιατί ο Χάσι επιθυμούσε διακαώς την απόκτηση του, ο Κούτρης έμοιαζε σα να είχε πολλά ευρωπαϊκά ματς στα πόδια του, ο Σιώπης έτρεχε ακατάπαυστα, ο Ρέτσος απέδειξε ότι σε λίγα χρόνια θα μπορεί άνετα να σταθεί σε οποιοδήποτε μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο και βέβαια το ματς του Βελιγραδίου είχε έναν απρόσμενο ήρωα. Τον Μοχάμεντ Μπεν. Πολλοί αναρωτήθηκαν πως ο Χάσι τον κράτησε έως το τέλος της προετοιμασίας και τελικά επέλεξε να τον ξεκινήσει στο βασικό σχήμα. Η απάντηση ήρθε από τον 28χρονο διεθνή από τις Κομόρες που σκόραρε δύο φορές, πετυχαίνοντας μάλιστα και ένα γκολ σπάνιας ομορφιάς και έμπνευσης.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε στο τέλος του αγώνα. Λίγο μετά την είσοδο του στο παιχνίδι ο Εμενίκε πέτυχε το τελικό 3-1, ένα τέρμα που ουσιαστικά «σφραγίζει» την πρόκριση του Ολυμπιακού. Εν κατακλείδι με βάση την περίοδο που διανύουμε ο Ολυμπιακός «άγγιξε» το τέλειο. Τα περιθώρια βελτίωσης είναι ακόμη πολλά και με την επιστροφή και των υπόλοιπων παικτών, φαίνεται ότι η ομάδα θα μπορέσει να ανέβει και πάλι επίπεδο και να γίνει ανταγωνιστική. Και μιλάω κυρίως για την Ευρώπη, γιατί στο ελληνικό πρωτάθλημα δε νομίζω ότι και πάλι κάποια ομάδα θα μπορέσει να την κοιτάξει στα μάτια.
Υποτίθεται για παράδειγμα ότι η φετινή ΑΕΚ χτίστηκε για να κατακτήσει το πρωτάθλημα και να επιστρέψει σε καλές ευρωπαϊκές βραδιές, δέκα ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία της συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και τι είδαμε χθες στο Ολυμπιακό Στάδιο. Μία φοβική ομάδα, με έλλειψη πλάνου, απίστευτα προβλέψιμη που έκανε την ΤΣΣΚΑ Μόσχας να μοιάζει με υπερομάδα. Και δεν ήταν. Απλώς είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν αυτό που λέμε μία σοβαρή ομάδα. Πολύ καλή φυσική κατάσταση, καλή αμυντική λειτουργία και εκμετάλλευση των λαθών του αντιπάλου. Αυτή ήταν η ΤΣΣΚΑ χθες στο Ολυμπιακό Στάδιο. Και μία ομάδα που δεν φημίζεται για την καλή της αμυντική λειτουργία, κατάφερε να περάσει ένα εύκολο βράδυ και να μην δεχτεί γκολ στην διοργάνωση για πρώτη φορά μετά τον Νοέμβριο του 2006!
Ήταν ένα πολύ καλό μάθημα χθες για την ΑΕΚ. Δεν μπορείς να είσαι ανταγωνιστικός στην Ευρώπη με αλχημείες. Να παρατάσσεται μία ομάδα, που υποτίθεται θέλεις να είναι ανταγωνιστική, χωρίς αριστερό μπακ και με έναν κλασικό δεξιοπόδαρο σε αυτή την θέση, τον Μπακάκη, που πραγματικά τον λυπόσουν, καθώς έκανε υπερπροσπάθεια για να καταφέρει να κάνει έστω και τα άκρως απαραίτητα που απαιτεί αυτή η θέση. Χωρίς καμία δύναμη στα άκρα, χωρίς δημιουργικό παιχνίδι, πως πίστευε η ΑΕΚ ότι θα μπορούσε να αποκλείσει μία πολύ πιο έμπειρη ομάδα, όπως η ΤΣΣΚΑ. Ας το πάρουν αλλιώς λοιπόν στην «Ένωση». Όπως έλεγα και παραπάνω η Ευρώπη θέλει παίκτες με προσωπικότητα. Και η ΑΕΚ δυστυχώς δεν διαθέτει τέτοιους. Έχει ορισμένους καλούς ποδοσφαιριστές, αλλά όχι κάποιον ικανό να αλλάξει την ιστορία μίας αναμέτρησης, με μία απρόβλεπτη ενέργεια, με μία έμπνευση της στιγμής.
M αυτή την οπτική λοιπόν είδα χθες τα δύο παιχνίδια. Δύο παιχνίδια αντιθέσεων. Μία ομάδα που θέλει και μπορεί και μία ομάδα που θέλει αλλά δεν μπορεί. Η ιστορία γράφεται για να γίνεσαι σοφότερος από αυτήν και να προσπαθείς να μην επαναλαμβάνεις τα λάθη του παρελθόντος. Ο ένας το κατάλαβε. Ο άλλος χρειάζεται να παραδειγματιστεί για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τα όνειρα του.