Του Νίκου Μπουρσινού…
Στην «Προέγκριση Ειδικού Χωρικού Σχεδίου» του υπουργείου Ενέργειας, επικυρώνεται η μετεγκατάσταση του καζίνου της Πάρνηθας στην περιοχή του Αμαρουσίου και συγκεκριμένα στο κτήμα Δηλαβέρη.
Σήμερα -Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου 2020 – συζητούνται τέσσερις αιτήσεις ακύρωσης κατά της εν λόγω απόφασης. Το πρωί, μάλιστα, υπήρξε συγκέντρωση κατοίκων και φορέων έξω από το κτίριο του ΣτΕ. Οι όμοροι του Αμαρουσίου δήμοι έχουν, επίσης, απορρίψει το σχέδιο.
Το όλο… project έχει να κάνει με την δημιουργία καζίνο στο Ελληνικό και είναι, ίσως , ο σημαντικότερος λόγος καθυστέρησης των έργων στην περιοχή. Όχι βέβαια ο μόνος…
Εντάξει , να καταλάβουμε τα περί ανάπτυξης και τη συλλογιστική που τα συνοδεύει , αλλά να μας εξηγήσει πειστικά κάποιος με ποιο σκεπτικό αποφασίζεται να εγκατασταθεί καζίνο μέσα στον οικιστικό ιστό, και δη σε τοποθεσία με αυξημένα κυκλοφοριακά προβλήματα, τα οποία, προφανέστατα, θα οξυνθούν, ενώ οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις θα είναι δυσμενείς;
Το κυριότερο, όμως, ζήτημα είναι οι αλλαγές, που μοιραία θα επέλθουν, στην κοινωνία με τη λειτουργία ενός ακόμα… ναού του τζόγου.
Δεν χρειάζονται, νομίζω, περισπούδαστες κοινωνιολογικές αναλύσεις. Αρκεί να ανατρέξει κάποιος σε αντίστοιχες περιπτώσεις, για να διαπιστώσει το αυτονόητο: Θα γίνει της μουρλοκακομοίρας και μετά θα τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.
Εννοείται ότι υπάρχουν συμφέροντα που ευνοούν την μετεγκατάσταση. Πάντοτε υπάρχουν.
Το κοινωνικό συμφέρον υπάρχει κάποιος, εν προκειμένω η κυβέρνηση, που θα ήθελε να προασπίσει, ή μήπως ζητάμε πάρα πολλά;