Της Κατερίνας Πρίφτη
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η θαλάσσια περιοχή του Καστελλόριζου μπαίνει στο στόχαστρο της τουρκικής επιθετικότητας. Αντιθέτως εδώ και πολύ καιρό (περίπου μία δεκαετία) χρησιμοποιείται στο πλαίσιο των επιδιώξεων της Άγκυρας για να προβάλλει και να αναδείξει τις διεκδικήσεις της και την δίκη της ανάγνωση σε θέματα διεθνούς δικαίου και δικαίου της θάλασσας.
Η περιοχή στην οποία αναφερόμαστε εκτείνεται από τον 28ο μεσημβρινό ως και 32ο λίγο έξω από την Πάφο και έχει δοθεί μάλιστα, προφανώς παρανόμως, και άδεια εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων αυτής στην κρατική ΤΡΑΟ (Τουρκική Εταιρεία Πετρελαίων).
Και η επιλογή δεν είναι τυχαία.
Αυτό καθώς η συγκεκριμένη περιοχή δεν έχει οριοθετηθεί βάσει κάποιας διεθνούς συμφωνίας (εξ ου π.χ και αναφορές όπως των ΗΠΑ περί «διαφιλονικούμενων περιοχών»), κάτι που η Τουρκία το γνωρίζει και αντιλαμβάνεται πως εκεί μπορεί να «κάνει παιχνίδι».
Αντιθέτως τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα στην περίπτωση σε περιοχές όπως των ανατολικών Δωδεκανήσων και της Κρήτης όπου είναι καταφανές πως το παράνομο μνημόνιο οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών μεταξύ Άγκυρας και Τρίπολης παραβιάζει εξόφθαλμα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας (εξ ου και η διαφορετική στάση των συμμάχων και η ρητορική που τηρούν)
Ακόμη πιο σημαντικές όμως ίσως να είναι μια σειρά από άλλες ιδιαιτερότητες του Καστελλόριζου, λόγω της γεωγραφικής του θέσης, γεγονός που το καθιστά ιδανική περίπτωση για να αναδείξει η Τουρκία της διεκδικήσεις της και να αναπτύξει τα δικά της επιχειρήματα που αν και δεν συνάδουν με τα όσα ορίζει το διεθνές δίκαιο, έχουν πιθανότητες να τύχουν ευήκοων ώτων που σε κάποιους μπορεί να φαντάζουν λογικά.
Το μικρό νησάκι, βρίσκεται σε πολύ μεγάλη απόσταση από την ηπειρωτική Ελλάδα, πολύ κοντά στις τουρκικές ακτές και όμως βάσει διεθνούς δικαίου και ερμηνείας αυτού, δικαιούται υφαλοκρηπίδας.
Πώς απαντά όμως σε αυτό η Άγκυρα; Ενδεικτική είναι η ανακοίνωση του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών: «Ο μαξιμαλιστικός ισχυρισμός της Ελλάδας για την υφαλοκρηπίδα της είναι ενάντια στο διεθνές δίκαιο, στο εθιμικό δίκαιο και στις δικαστικές αποφάσεις. Δεν είναι λογικό και μία άποψη που βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, ένα νησί το οποίο έχει έκταση 10 τ χλμ., 2 χιλιόμετρα από την Ανατολία και σε απόσταση 580 χιλιομέτρων από την ελληνική ηπειρωτική χώρα να έχει 40.000 τ χλμ υφαλοκρηπίδας».
Κοινώς στην περίπτωση του Καστελλόριζου η τουρκική επιχειρηματολογία ποντάρει όχι στο γράμμα του διεθνούς δικαίου, αλλά στην ερμηνεία αυτού, προσπαθώντας να προβάλλει ως «λογικό» το βασικό επιχείρημά της.