Το να «πακετάρεις» και να μεταφέρεις μια ολόκληρη πρωτεύουσα σε μια άλλη πόλη φαντάζει με τιτάνιο εγχείρημα αλλά ορισμένες χώρες το έχουν τολμήσει και μια ακόμη φαίνεται πως σχεδιάζει μια τέτοια μετακόμιση στο μέλλον.
Το ινδονησιακό κοινοβούλιο αποφάσισε την μεταφορά της πρωτεύουσας της χώρας από την Τζακάρτα σε μια νέα τοποθεσία στην περιοχή του ανατολικού Καλιμαντάν στο νησί Βόρνεο, έως το 2024. Η νέα πρωτεύουσα θα ονομάζεται Νουσαντάρα, δηλαδή «εξωτερικό νησί» (σε ελεύθερη μετάφραση) και δεν υπάρχει ακόμη αφού είναι υπό κατασκευή.
Η ηγεσία της Ινδονησίας, ανέφερε πως πρόθεσή της είναι να βοηθήσει στη ανάπτυξη μιας άλλης περιοχής αλλά οι παρατηρητές εκτιμούν πως η κατάσταση στην Τζακάρτα δεν ήταν πλέον βιώσιμη κυρίως λόγο της περιβαλλοντικής ρύπανσης και του υπερπληθυσμού. Η Τζακάρτα είναι επίσης μια από τις πιο γρήγορα βυθιζόμενες πόλεις στη Γη λόγω της θέσης της κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και της υπερβολικής εξόρυξης υπόγειων υδάτων.
Το χτίσιμο της Νουσαντάρα θα αποτελέσει τη δεύτερη μεταφορά πρωτεύουσας παγκοσμίως που πραγματοποιείται, τουλάχιστον εν μέρει, λόγω περιβαλλοντικών ζητημάτων.
Το 1970, η νέα πρωτεύουσα του Μπελίζ, Μπελμοπάν, δημιουργήθηκε μετά από έναν τυφώνα που έπληξε σε μεγάλο βαθμό την τότε πρωτεύουσα Μπελίζ Σίτι.
Η πολιτική αναδιάρθρωση – για παράδειγμα όταν η γερμανική κυβέρνηση και η διοίκηση μετακόμισαν από τη δυτική πόλη της Βόννης στο Βερολίνο κατά την επανένωση το 1991 – επίσης είναι ένας σημαντικός λόγο στις περιπτώσεις αλλαγής της βάσης μιας πρωτεύουσας.
Μια περίεργη περίπτωση «μετακόμισης» εξαιτίας αλλαγής του πολιτικού συστήματος έγινε με την ανεξαρτησία της Μποτσουάνα το 1964.
Πριν, μια πόλη με την ονομασία Μαφεκίν ήταν η πρωτεύουσα του Προτεκτοράτου Μπετσουαναλάντ, που προϋπήρχε της Μποτσουάνα. Παραδόξως, εξαιτίας των παλινδρομήσεων των αποικιακών δυνάμεων, η πόλη βρισκόταν έξω από το παλιό προτεκτοράτο και το νέο κράτος, με αποτέλεσμα τη μετακίνηση της πρωτεύουσας στο Γκαρμπορόνε.
Βέβαια έχουν πραγματοποιηθεί πολλές ακόμη «μετακομίσεις» πρωτευουσών επειδή οι χώρες αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια «ουδέτερη» πόλη, που δημιουργείται εξ αρχής για να λειτουργήσει ως έδρα πρωτεύουσας, ως διοικητικό κέντρο. Οι λόγοι πολλοί: ματαιοδοξία ηγετών, ενίσχυση της ανάπτυξης σε συγκεκριμένες περιοχές υποβαθμισμένες στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, μείωση των «συγκρούσεων» μεταξύ πόλεων που ανταγωνίζονται για το ποια αξίζει να είναι η πρωτεύουσα κ.α.
Εξέχοντα παραδείγματα είναι η δημιουργία της πρωτεύουσας των Ηνωμένων Πολιτειών, Ουάσιγκτον DC το 1790 ή της πρωτεύουσας της Βραζιλίας, Μπραζίλια τη δεκαετία του 1960.
Η νέα πρωτεύουσα του Καζακστάν, Νουρ-Σουλτάν (προηγουμένως Αστάνα) και το Ναιπγιαντάου στην Μιανμάρ είναι τα πιο πρόσφατα παραδείγματα του φαινομένου που εμφανίζεται σε δικτατορίες, όπου η ελάχιστη δημόσια εποπτεία, η τάση για υπερβολές και επίδειξη και ο φόβος των επιθέσεων αποτελούν τα κίνητρα για την μετακόμιση πρωτευουσών.
Ο φόβος του ρωσικού επεκτατισμού φημολογείται ότι ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που η πρωτεύουσα του Καζακστάν μετακινήθηκε πιο κοντά στα σύνορα (για να αποτρέψει μια εισβολή). Σε άλλες περιπτώσεις, όπως στην μετακόμιση που αποφάσισε η διαβόητη, μυστικοπαθής χούντα στην Βιρμανία, ο λόγος δεν έγινε ουδέποτε έγινε σαφής.
Η αφρικανική ήπειρος έχει επίσης καταγράψει δύο μετακομίσεις πρωτευουσών – στη Νιγηρία και την Τανζανία – ενώ μια τρίτη στην Ακτή Ελεφαντοστού θεωρείται ημιτελής από τον ΟΗΕ.
Κανάλι Ένα, 90,4fm K.Π.