O (μάλλον) αμήχανος δημοσιογράφος, στέκεται απέναντι στον Peter Hammill, τον μυθικό εγκέφαλο των Van Der Graaf.
– ”Λοιπόν, πως ξεκινάμε άραγε μια συνέντευξη με τον μοναδικό Peter Hammill, τον απρόβλεπτο άνθρωπο…”
– ”Νομίζω, συνεχίζουμε…”, του απαντάει ο ένθεος Peter, και μαζί φανερώνει με μια φράση σχεδόν τα πάντα.
Δεν υπάρχουν τελικά σημεία, ούτε νίκες, ούτε ήττες στην ουσία.
Τα πάντα είναι υπό διαμορφωση το κάθε λεπτό, και αυτό είναι και το όμορφο.
Κάτι που γνωρίζουν βέβαια βαθιά ΄’παλιές ψυχές” σαν την Natasha Khan, και για αυτό και ξεχωρίζουν εύκολα απο τον σωρό.
Η συγκεκριμένη, εξελίσσεται ασταμάτητα και δεν είναι τυχαίο.
Τσακίζει κάθε εμπόδιο που θα βρεθεί μπροστά της και συνεχίζει σε μια πορεία που αληθινά εμπνέει.
Με δυο λόγια, τολμάει να είναι ο εαυτός της.
Τολμάει να έχει εαυτό γενικότερα.
Το νέο τραγούδι της Bat for Lashes, της Natasha δηλαδή, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την σαβούρα που πλασάρεται στις μέρες μας σαν κάτι ιδιαίτερο, χωρίς τελικά να μας απασχολήσει περισσότερο απο 5 λεπτά, και αν.
Αυτόφωτη, πολύπλευρη, ολοκληρωμένη, και μαζί όσο κορίτσι χρειάζεται για να είναι γυναίκα.
Χωρίς να αρνηθεί λεπτό την δροσιά μιας αιώνιας εφηβείας που κατοικεί στο βασίλειο της καρδιάς, λειτουργεί την ίδια στιγμή, ως δημιουργός πάντα, σαν η απόλυτα ώριμη και δυνατή λέαινα που δεν καταλαβαίνει τίποτα και κανέναν.
Αυτοκυριαρχία και αθωότητα.
Ο συνδιασμός, που σκοτώνει.
Δεν θα κάνει ποτέ θόρυβο, δεν θα ψάξει ποτέ τα φώτα χωρίς λόγο, αντίθετα, εκείνα θα ψάξουν αυτήν, και γενικότερα θα σε πάρει στο δικό της ταξίδι, με όχημα την σπουδαία μουσική της βέβαια.
Διαβάζω στον μουσικό τύπο του πλανήτη, πως η επιστροφή της, είναι απο μόνη της ένα σημαντικό γεγονός.
Και έτσι είναι.
Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη τραγούδια σαν το The Dream of Delphi, απο την νέα της δουλειά (31 Μαιού στην αγορά) που μας κάνουν να ελπίζουμε σε έναν καλύτερο κόσμο.
Η έστω, να μπορούμε να τον ονειρευτούμε μέσα απο το όνειρo της Natasha Khan.
Aπο τώρα στα σημαντικά άλμπουμ του 2024.
Εύκολα μάλιστα.
Του Δημήτρη Αντωνόπουλου
