Από την Κατερίνα Παπαγεωργίου…
Βγαίνει από σήμερα (Πέμπτη 17/12) στις κινηματογραφικές αίθουσες, η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, “Ενας άλλος Κόσμος” σε δική του σκηνοθεσία, ερμηνεία και σενάριο, που με πολυεθνικό κάστ και αφετηρία τον έρωτα αναφέρεται στην κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση.
Έργο που κυλάει χωρίς να σε κουράσει, αποτυπώνοντας την καθημερινότητα στην σημερινή Ελλάδα, με σκηνές που διανθίζονται άλλοτε από χιούμορ και γλυκύτητα, θυμίζοντας ξένες παλιότερες κινηματογραφικές στιγμές, και άλλοτε από βία και σκληρότητα.
Μια ταινία που πιστεύω πως θα προσελκύσει το διεθνές ενδιαφέρον από τη στιγμή που ένας από τους πρωταγωνιστές της είναι ο βραβευμένος με Οσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου Τζ. Κ. Σίμονς. Επιπλέον σημαντικό ρόλο στο έργο έχει και η ουγγαρέζα Αντρεα Οσβαρτ που πρέπει να ερωτεύτηκε την Αθήνα μέσα από τα ωραιότατα μπαράκια και τις πιο γραφικές γωνιές της Πλάκας που την ταξιδεύει ο Παπακαλιάτης.
Συγκινητική και δυνατή η παρουσία του Μηνά Χατζησάββα, του εξαιρετικού ηθοποιού που έφυγε πριν λίγες μέρες από τη ζωή και που στην συγκεκριμένη ταινία υποδύεται τον πιο δύσκολο και άχαρο ρόλο του έργου.
Προφητική ταινία
Προσωπικά, πιστεύω πως πρόκειται για ότι πιο άρτιο έχει γράψει και σκηνοθετήσει μέχρι σήμερα ο γνωστός ηθοποιός. Μια ταινία, “εικαστική” και εξαιρετικά συγκινητική, όπου το “Ω γλυκύ μου Έαρ” υπό τους ήχους του πιάνου συνοδεύει ακόμα και μια ερωτική στιγμή!
Πολλοί θα πουν, πως πρόκειται για μια “προφητική” ταινία, καθώς ο Παπακαλιάτης δείχνει τους πρόσφυγες να έχουν εγκατασταθεί στο παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό, μολονότι το έργο γυρίστηκε τουλάχιστον πριν δυόμισι χρόνια!
Είναι τυχαίο που αυτή η ιδέα φιλοξενίας των προσφύγων στον συγκεκριμένο χώρο, πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες αλλά επίσης συζητήθηκε τελευταία ως εναλλακτική λύση από την κυβέρνηση; ( αν και τελικά η πρόταση αυτή απορρίφθηκε)
Τα σχόλια των κριτικών
Υποθέτω, ότι οι πιο πολλοί κριτικοί, θα γράψουν πως η ταινία είναι άρτια εικαστικά, πλην όμως έχει σενάριο τηλεοπτικής υφής. Κατά τη γνώμη μου, θα σαρώσει βραβεία τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ξένα φεστιβάλ. Όσο για την ανταπόκριση του κοινού είναι δεδομένη. Να σκεφθούμε μόνο πως η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Παπακαλιάτη με την ταινία “Αν” είχε αγγίξει χωρίς ιδιαίτερη διαφήμιση τα 600.000 εισιτήρια!
Τα τρία lovestory
Hταινία “Ένας άλλος κόσμος” είναι σπονδυλωτή. Αποτελείται από τρείς ερωτικές ιστορίες, όπου έλληνες ερωτεύονται ξένους, ιστορίες που συγκλίνουν και “αγκαλιάζονται” λίγο πριν το τέλος του έργου.
Το πρώτο ζευγάρι έχει για πρωταγωνιστές έναν χριστιανό Σύρο πρόσφυγα (τον υποδύεται ο TrawfeekBarhom που επιλέχτηκε από τον Παπακαλιάτη με οντισιόν από το Skype), και μια 18χρονη φοιτήτρια δραματικής σχολής την Νίκη Βακάλη.
Στην επόμενη ιστορία, τον ήρωα υποδύεται ο ίδιος ο Χριστόφορος. Τον “συναντάμε” σ’ εποχή που ζει έναν δυστυχισμένο συμβατικό γάμο βυθισμένος στο ψέμα. Είναι η στιγμή που ξεκινάει μια σεξουαλική σχέση με μια άκαμπτη μπιζνες γουμαν που αποδεικνύεται πως φτάνει από την Σουηδία για να προχωρήσει σε περικοπές προσωπικού στην εταιρεία όπου ένας από τους διευθυντές μάνατζερ είναι ο Παπακαλιάτης. Ιδιαίτερα τρυφερές στιγμές στο έργο είναι εκείνες που μοιράζεται ο Χριστόφορος με τον πεντάχρονο γιο του, που ίσως υποδύεται το αγοράκι που ο γνωστός ηθοποιός έχει δηλώσει από παλιά πως θεωρεί οικογένεια του.
Στην τρίτη ιστορία, την πιο αδύναμη κατά τη γνώμη μου αλλά με το περισσότερο χιούμορ, ένας ιστορικός συνταξιούχος γερμανός φιλέλληνας που συχνάζει στην Εθνική Βιβλιοθήκη (Τζ.Κ. Σίμονς) ερωτεύεται γλυκά μα παράφορα μια ελληνίδα νοικοκυρά (Μαρία Καβογιάννη) που συναντάει τυχαία έξω από ένα σούπερ μαρκετ (ο Γουντι Αλεν έβαζε τους ήρωες του να χορεύουν στις όχθες του Σηκουάνα στο Παρίσι)
Η Αντρέα και το σάουντρακ
Το σάουντρακ του έργου είναι από το συνθέτη Κώστα Χρηστίδη και ηχογραφήθηκε στην Τσεχία από τη Συμφωνική Ορχήστρα της Πράγας.
Η Αντρεα Οσβαρτ έχει γεννηθεί στην Βουδαπέστη. Μοντέλο και ηθοποιός γυρίζει αυτόν τον καιρό στην Πράγα μια γερμανική τηλεταινία. Εχει πάρει μέρος στις ταινίες “Παιχνίδια κατασκόπων” 2001 με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, “Cazanova” με τον Χιθ Λέτζερ, “Αδιακρισίες” με τον Κλάιβ Οουεν