Του Δημήτρη Αντωνόπουλου
Αυτό ακριβώς είναι για τον κόσμο της μουσικής ο μοναδικός John Robb, χρόνια τώρα.
Διάβασα μάλιστα πρόσφατα μια συνέντευξή του στους Financial Times και σκέφτομαι καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, πόσοι αληθινά γνήσιοι, αυθεντικοί μουσικοί ήρωες, έχουν απομείνει στις μέρες μας τελικά.
Ελάχιστοι…
Ο John Robb είναι μια τεράστια πολυτέλεια για τους φίλους της μουσικής, στους καιρούς της ευκολίας και της τυπικής διεκπεραίωσης που ζούμε, στις τρελές ταχύτητες που στροβιλιζόμαστε οι περισσότεροι σήμερα.
Δεν είναι η απίθανη καριέρα του, δεν είναι απλά αυτό και μόνο.
Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από πίσω, για όποιον δει προσεκτικά την διαδρομή του.
Ναι, έχει κάνει συγκλονιστικά πράγματα, με συνέπεια, με πάρα πολλή δουλειά επίσης και σε βάθος χρόνου.
Με μοναδικά μουσικά άρθρα και αποκλειστικές συνεντεύξεις σε ZigZag, Sounds, Melody Maker, στη δεκαετία του ογδόντα, σημαντικός συνεργάτης σήμερα σε The Sunday Times, The Observer, The Guardian, The Independet, συγγραφέας αριστουργηματικών βιβλίων για Stone Roses (Stone Roses and the Resurrection of British Pop) και τις σημαντικές όψεις του Rock & Roll ( Το καταπληκτικό The North Will Rise Again – Manchester Music City from 1976 to 1996, έχει πάρει 5/5 αστέρια στο κορυφαίο μουσικό περιοδικό Mojo) με καταπληκτικές εκπομπές τόσο στο ραδιοφωνικό όσο και στο τηλεοπτικό BBC, με τρομερά μουσικά φεστιβάλ που ”τρέχει” ο ίδιος, με μερικές από τις κορυφαίες συνεντεύξεις που έκανε ποτέ μουσικός δημοσιογράφος (κι ας θεωρεί ο ίδιος τον εαυτό του έναν άνθρωπο της μουσικής απλά, που δεν μπαίνει σε ταμπέλες, δίκιο έχει, απόλυτο δίκιο) και με ένα από τα σημαντικότερα μουσικά περιοδικά που υπάρχουν στις μέρες μας, το περίφημο Louder Than War, στο οποίο έχει φιλοξενήσει κι ένα ιδιαίτερα τιμητικό άρθρο του για την εκπομπή μου πριν από μερικά χρόνια.
Είναι κάτι άλλο που κάνει τη διαφορά.
Του το είπα μάλιστα, πρόσωπο με πρόσωπο, όταν συναντηθήκαμε πριν από 2-3 χρόνια και μοιραστήκαμε πολλές σκέψεις και απόψεις γύρω από τα μουσικά πράγματα της εποχής, αφού πρώτα τον ευχαρίστησα βέβαια (και από κοντά) για την αποκλειστική του συνεργασία (για το Ελληνικό ραδιόφωνο) στην εκπομπή μου, με πάρα πολύ σημαντικές ανταποκρίσεις του από την Βρετανία, για αρκετά χρόνια.
Σχεδόν τον αιφνιδίασα θυμάμαι μάλλον, όταν του είπα, ”οκ John, είσαι ο πρώτος άνθρωπος που πήρε συνέντευξη από τους Nirvana, το BBC όταν θέλει μια άποψη με κύρος και αξία την πόρτα σου θα χτυπήσει, είσαι ένας ζωντανός θρύλος, καλά κάνεις και είσαι αυστηρός στις επιλογές και στις συνεργασίες σου, το ταλέντο σου είναι απίστευτο, όμως πιστεύω πως κάπου μέσα σου, παραμένεις ακριβώς το ίδιο παιδί που κάποτε ονειρεύτηκε να ζήσει μέσα στον κόσμο της μουσικής, χωρίς ιδιοτέλεια και στόχους μιας τυπικής, ”μηχανικής” καριέρας, έχεις το ίδιο πάθος όπως τότε και δεν αφήνεις τίποτα να πέσει κάτω, σαν έφηβος λειτουργείς”.
Χαμογέλασε, μου είπε πως βλέπω καλά πίσω από τα φώτα που κρύβουν την ίδια την ουσία πολλές φορές, και σχεδόν κοκκίνισε από αληθινή σεμνότητα και αγάπη για τη δουλειά του.
”Είναι να σέβεσαι τον εαυτό σου Δημήτρη πρώτα, αυτό είναι. Να μην ξεχνάς το ποιός αληθινά είσαι φίλε.”
Στην εποχή της αποσπασματικής προσοχής, του χύμα, και της έλλειψης αληθινών χαρακτηριστικών, κάθε λέξη από τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές του John Robb, κάθε μουσική επιλογή του, κάθε τραγούδι που θα διαλέξει, όπως και κάθε γραμμή που θα χαράξει σε κάποιο άρθρο του, είναι μια αληθινή όαση, από έναν άνθρωπο που ξέρει όσο ελάχιστοι το τι κάνει και γιατί.
Όταν μάλιστα νιώσει κάπως κουρασμένος από όλα αυτά, τότε αρπάζει το μπάσο του και ταξιδεύει με τους The Membranes στις πιο κοφτερές γωνίες του Rock & Roll.
Σε ένα ταξίδι, που ποτέ δεν τελειώνει.
