BOOM: A film about The Sonics, σύντομα στο Gagarin, στο Gimme Shelter Film Festival για την ακρίβεια.

Αυτή είναι η είδηση.

Πίσω από αυτή βέβαια, υπάρχει ο ασταμάτητος βρυχηθμός ενός αληθινά μανιασμένου Rock & Roll θηρίου, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του σαν να κάνει περίπατο.

Αυτοί, είναι οι μοναδικοί Sonics.

Και η συγκεκριμένη είδηση, μια πολύ καλή αφορμή για να τους θυμηθούμε.

Αρκετοί υποστηρίζουν πως με την συγκεκριμένη μπάντα απο τις Η.Π.Α. (Tacoma, Washington) το Garage βρήκε τον χαρακτήρα του, τον βηματισμό του, πίσω στα sixties.

Άλλοι (και δεν τους αδικώ) θεωρούν τους θρυλικούς Sonics, το ίδιο το Garage τελικά.

Όπως και να έχει η ιστορία έγραψε.

Με τα εμβληματικά άλμπουμ, Here Are The Sonics (1965) και Boom (1966), αυτοί οι μανιασμένοι πιτσιρικάδες βάφτισαν το Rock & Roll σε νέες περιοχές, του έδωσαν πίσω κάτι απο την αίγλη και την ενέργεια των πρώτων ημερών, με έναν ήχο τραχύ και μαζί βαθιά τρυφερό στη ρίζα του, δίχως στόχους για καριέρα, χωρίς εμπορικά παιχνίδια, γενικότερα δίχως αύριο, με μοναδικό οδηγό τις νεανικές τους καρδιές.

Η ιστορία των Sonics σε εκείνα τα πρώτα χρόνια, θυμίζει μια ξέφρενη κούρσα  με μοτοσυκλέτα στην άκρη του πουθενά.

Δεν υπάρχει μπάντα στα χρόνια που ακολούθησαν που να μην πίνει νερό στο όνομά τους.

“Ετσι ακριβώς είναι.

Υπάρχει μια πολύ ωραία ιστορία που έχει διηγηθεί ο Θωμάς Μαχαίρας στους ακροατές της εκπομπής, όταν τον φιλοξένησα σε αυτήν πριν απο μερικά χρόνια.

“Εζησε τους Sonics απο μέσα, στην πρώτη τους (τότε) εμφάνιση στη χώρα μας.

»Όταν τους είδα, είπα μέσα μου αυτοί οι παππούδες θα βγάλουν άραγε ενέργεια στη σκηνή, μακάρι.

Δύσκολο το βλέπω.

“Οταν βρέθηκαν μπροστά στο κοινό όμως, λίγες ώρες μετά, μεταμορφώθηκαν.

Δεν είχαν πια ηλικία.

Και όπως γνωρίζεις, σάρωσαν, σε μια τεράστια εμφάνιση – δυναμίτη.

Απίστευτοι.

Είχαμε μείνει όλοι με το στόμα ανοιχτό.

Το αστείο είναι, πως είχαν μαζί τους τα ίδια μηχανήματα, τα πάντα εννοώ, που χρησιμοποιούσαν απο την δεκαετία του εξήντα.

Όλα αυθεντικά.

Απο τα πρώτα χρόνια της διαδρομής τους.

Τα σκέπασαν προσεκτικά μετά το soundcheck, και προσπάθησα να πλησιάσω ώστε να τα δώ (κάπως) απο κοντά.

Καταλαβαίνεις.

Ε λοιπόν, δεν σε άφηναν να πλησιάσεις πάνω απο πέντε μέτρα.

Θα σε σκότωναν.

Και το εννοώ απόλυτα αυτό.

Εκείνοι οι χαμογελαστοί ηλικιωμένοι Κύριοι, που θύμιζαν εκτός σκηνής συνταξιούχους σε διακοπές στην Ελλάδα, είναι οι ίδιοι που όταν έβγαιναν στην σκηνή θύμιζαν δεκαεξάρηδες έτοιμους για την πιο ακραία τρέλα που μπορείς να σκεφτείς, και που θα σε δολοφονούσαν με πολύ μεγάλη χαρά, αν τολμούσες να πλησιάσεις έστω, ένα κομμάτι απο την ζωντανή ιστοριά του Rock & Roll.

Δεν ήταν ενισχυτές, δεν ήταν μηχανήματα, ήταν η ίδια τους η ύπαρξη που έσερναν μαζί του περισσότερο απο μισό αιώνα όλα αυτά.

Ούτε που μου πέρασε απο το μυαλό να ξαναπροσπαθήσω.

Κάποια πράγματα, είναι αυτά που είναι και τελείωσε.

Πρέπει να τα σέβεσαι και να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει με τέτοιους τύπους.

Δεν μπορείς άλλωστε να κάνεις κι αλλιώς με μια μπάντα σαν τους Sonics”

Του Δημήτρη Αντωνόπουλου