Του Δημήτρη Αντωνόπουλου
Φυσικά και ήταν αναγνωρίσιμοι οι Αυστραλοί Sunnyboys στις μέρες τους, πίσω στα eightees.
Συχνά μάλιστα κατέκτησαν Rock & Roll κορυφές του εναλλακτικού ήχου, που λίγα σχήματα της γενιάς τους κατάφεραν να πατήσουν.
Οι τύποι από το Sydney τα είχαν όλα.
Είχαν τα τραγούδια, το look, τις ερμηνείες – ξυράφια, τις θεϊκές μελωδίες, την ορμή της νεότητας.
Ένα δεν είχαν.
Τύχη.
Δεν είναι πως τα πάντα πήγαν ανάποδα ακριβώς την στιγμή που (δεν) έπρεπε και μόνο, είναι πως ξεκίνησε μια ατέλειωτη μάχη με την σχιζοφρένεια για τον ασύλληπτα ταλαντούχο Jeremy Oxley, που έφερε βέβαια τη μπάντα στα γόνατά της, ενώ την ίδια ώρα, ήταν ξεκάθαρο πως με 45 βαθμούς θερμοκρασία, ακριβώς στο σημείο που θα διάλεγαν οι Sunnyboys για να σταθούν για μια μπύρα, θα ξεσπούσαν ακραία καιρικά φαινόμενα.
Μόνο σ’ αυτό.
Αποκλειστικά στα τετραγωνικά που θα στεκόταν η μπάντα.
Θα έλεγε κάποιος πως όλες οι κατάρες του σύμπαντος, τους ερωτεύτηκαν νωρίς – νωρίς και δεν ξεκόλλησαν τελικά ποτέ από πάνω τους.
Οι Sunnyboys δεν έμειναν ένα αιώνιο αίνιγμα, ούτε ένα όνειρο που δεν έφτασε εκεί που θα μπορούσε.
Υπήρξαν (και υπάρχουν και θα υπάρχουν) και άλλα ονόματα που πέρασαν απίθανα δύσκολα και σκληρά, που δεν τους πήγε με δύο λόγια.
Όμως ελάχιστα είχαν τα τραγούδια, τη μουσική των Sunnyboys, μαζί με το σθένος και την όμορφη αλητεία μαζί, που έβαζαν πάντα μπροστά οι συγκεκριμένοι, κόντρα σε όλες τις αναποδιές του κόσμου.
Τα όσα κατάφεραν, οι συνθέσεις που μας χάρισαν, κάνουν να τον διάβολο να ντρέπεται, γιατί με όλα τα εμπόδια που βρήκαν, τίποτα δεν στάθηκε ικανό να τους σταματήσει.
Τις έγραψαν τις τραγουδάρες τους.
Στην αρχή κάθε νέας χρονιάς, καθώς περιμένουμε πάντα τους επόμενους Rock & Roll μεσσίες και ιδανικούς αναμορφωτές, κοιτάζω τη χρονιά που πέρασε και σκέφτομαι πόσο θα κόστιζαν σήμερα οι Sunnyboys άραγε.
Πόσα από τα σχήματα του σήμερα είναι ικανά να δέσουν τα κορδόνια των Sunnyboys.
Τα περισσότερα, θα ήταν ικανά να πεταχτούν μέχρι το περίπτερο να τους φέρουν κανένα Chips υποθέτω.
Μέχρι εκεί.
Πόζα, δήθεν, μανιέρα.
Και από την άλλη, αληθινό νεύρο, ορμή, ζωή, εσωτερική ένταση που τσακίζει κόκκαλα.
Δηλαδή, Sunnyboys.
Το ντεμπούτο της μπάντας, πίσω στο 1981, μα και ότι ακολούθησε, είναι πράγματα που δεν θα γεράσουν ποτέ.
Μπροστά στην ατέλειωτη βαρεμάρα που μας προσφέρει ο ήχος (χωρίς ταυτότητα) από τα περισσότερα νέα ονόματα, οι Sunnyboys είναι το τέλειο αντίδοτο.
Ο διάβολος, έχασε, και το ξέρει.
