Του Συμεών Πεϊμανίδη…
Ένας περίπατος γνωριμίας με τον τόπο μου!
Εμείς, οι κατοικούντες στο «μεγάλο λιμάνι», πολλές φορές λησμονούμε την ομορφιά του.
Μια βόλτα όμως στο Χατζηκυριάκειο, στις προσφυγικές συνοικίες του Τουρκολίμανου, στα στενά, ανήλιαγα δρομάκια με τα φοβερά οικοδομήματα του μεσοπολέμου -και άλλων δεκαετιών-, μας προσφέρει μια ευκαιρία ειλικρινούς γνωριμίας με τον τόπο μας.
Έτσι, συναντιόμαστε, δεν προσπερνούμε απλώς, χωρίς να «αγγίζουμε». Υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την κρυφή ομορφιά και της μοναδική Ιστορία της πόλης μας. Αυτή που για πολλούς είναι «ξένο σώμα» στην πολιτισμική κληρονομιά του τόπου…
Eρειπωμένα… μουσεία του ίδιου τους του εαυτού
Στον αστικό ιστό του Πειραιά έχω καταφέρει να εντοπίσω, μετά από προσπάθεια πολλών ετών, σπάνια κτίσματα. Πολλά από αυτά ερειπωμένα, μουσεία του ίδιου τους του εαυτού.
Τώρα, κάποια από αυτά θα κατεδαφιστούν, στο πλαίσιο της «αχρωματοποίησης» των πόλεων.
Αδόκιμος ο όρος, αλλά αυτός περιγράφει καλύτερα την προσπάθεια που γίνεται από το υπουργείο υποδομών. Αυτό επιδιώκουν, δημιουργία πόλεων χωρίς χαρακτήρα. Τυποποιημένες μεγαλουπόλεις, με μεγάλες πολυκατοικίες και τζαμένιες προσόψεις.
Παρ’ όλα αυτά στο Χατζηκυρίακειο και στο Τουρκολίμανο έχω ξεχωρίσει κάτι χαμηλά σπίτια του Μεσοπολέμου. Τα αγάπησα τόσο που ήταν σαν να έμενα ο ίδιος εκεί.
Στην Καλλίπολη κοιτούσα για ώρα την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, που χτίστηκε από πρόσφυγες, στο λιμάνι το παλιό τελωνείο και στη Δραπετσώνα, τις γραμμές του τρένου, που περνούν κάτω από τη μικρή γέφυρα και καταλήγουν στον παλιό σταθμό.
H νοσταλγία για κάτι που ποτέ δεν γνώρισα
Είναι άσβεστη αυτή η φλόγα της νοσταλγίας για κάτι που ποτέ δεν γνώρισα. Τον παλιό Πειραιά. Σε εμένα, το παράδοξο αυτού του γεγονότος καλύπτεται από το αίσθημα του ανήκειν. Είναι ο τόπος μου… κι ας τον γνώρισα βαθιά μέσα από τα ερείπια.
Έτσι αποφάσισα να κάνω μαθήματα πατριδογνωσίας. Το βίωμα, άλλωστε, αποδεικνύεται ισχυρότερο από την στείρα γνώση. Έτσι ξεκίνησα να βγαίνω λίγο παρά έξω, για να ανακαλύψω αυτές τις κρυφές ομορφιές. Έφυγα από τα στέκια και πήγα για «μάθημα» στις γειτονιές που μετά τη δύση του ηλίου νεκρώνουν.
Χωρίς σαφή προορισμό και χωρίς καλά-καλά να ξέρω γιατί ξεκίνησα, προσπάθησα να κάνω το χρέος μου. Ίσως και να με οδήγησε εκεί το αίσθημα της μη αποδοχής διαφόρων επιφανειακών «αναγνώσεων» του Πειραιά, που υπαγορεύουν πως για να χαρακτηριστεί μια πόλη ιστορική πρέπει να διαθέτει ένα αμιγώς ιστορικό κέντρο.
Συμβουλεύω λοιπόν και τους υπόλοιπους να ξανασυστηθούν με την πόλη τους. Όχι τίποτα άλλο, απλώς για να καταλάβουν ότι η πόλη δεν σώζεται μόνο με έργα υποδομών, διαμαρτυρίες για απορρίμματα και εκλογές.
