Το «σπίτι της σκιάς» βρίσκεται στην Ξάνθη. Είναι ένας χώρος όπου παλιά και -για μερικούς- άχρηστα αντικείμενα αποκτούν μια δεύτερη ζωή. Γίνονται τέχνη. Ο σορός από τα σκουπίδια, με τη βοήθεια του φωτός, σχηματίζει στους τοίχους της έκθεσης τα είδωλα ποιητών, φιλοσόφων, επαναστατών αλλά και ποικίλα σκηνικά.
Πίσω από αυτόν τον ενδιαφέροντα εκθεσιακό χώρο -και όχι μουσείο, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται- βρίσκεται ο Τριαντάφυλλος Βαΐτσης. Ένας άνθρωπος με ανήσυχο πνεύμα και μεγάλη καλλιτεχνική οξυδέρκεια. Ο Τριαντάφυλλος σπούδασε Μηχανικός περιβάλλοντος και άσκησε το επάγγελμα αυτό μέχρι το 2013. Παρότι στην πορεία το εγκατέλειψε, επισημαίνει στο Κανάλι Ένα 90,4 πως ακόμη και σήμερα οι γνώσεις που έλαβε τον ωφελούν, όταν κατασκευάζει τα δημιουργήματά του.
«Το σκουπίδι είναι θησαυρός»
Με τα δικά του λόγια, ο Τριαντάφυλλος μας περιγράφει την έκθεσή του. Μιλά για «38 περίεργα γλυπτά, που αν κανείς τα δει από ένα συγκεκριμένο σημείο καταλαβαίνει απόλυτα περί τίνος πρόκειται». Στα σκουπίδια που όλοι αγνοούν, ο Τ. Βαΐτσης βρίσκει μια αξία και γι’ αυτό τα αξιοποιεί. «Το σκουπίδι για εμένα είναι θησαυρός», λέει ο καλλιτέχνης και προσθέτει πως «αυτό (σ.σ. το σκουπίδι) τον οδήγησε βαθύτερα στην τέχνη της σκιάς».
Ο κόσμος που επισκέπτεται την παλιά πόλη της Ξάνθης έχει αγκαλιάσει την έκθεση και αντίστοιχο ενδιαφέρον, σύμφωνα με αυτά που μας μεταφέρει ο Τριαντάφυλλος, υπάρχει για την αγορά των έργων που εκτίθενται. Δεδομένου, βέβαια, ότι η δημιουργία τους είναι αρκετά χρονοβόρα και οι συνθήκες μεταφοράς τους είναι ειδικές, το κόστος διαμορφώνεται ανάλογα. Απευθύνονται, άλλωστε, σε ένα συγκεκριμένο κοινό. «Δεν μπορεί να τα βάλει ο καθένας στο σπίτι του», τονίζει ο καλλιτέχνης.
Τεχνικές και συναισθήματα
Όταν κανείς συζητά με τον Τριαντάφυλλο Βαΐτση αναπόφευκτα διερωτάται για την διαδικασία κατασκευής των έργων του. Ακολουθεί πάντοτε κάποιο μοτίβο ή ξεκινά και στην πορεία ανακαλύπτει τι θέλει να κάνει; «Προσχεδιάζω τη σκιά και ανάβω το φως. Στη συνέχεια, βάζοντας εμπόδια στις ακτίνες με τα υλικά, χτίζω πάνω της και βγάζω τις μορφές. Μπορεί, επίσης, να μην ξέρω τι θέλω να κάνω. Βάζω το φως και παίζω με διάφορα υλικά μπροστά του. Παρατηρώντας τις τυχαίες σκιές, οδηγούμαι στο τελικό αποτέλεσμα», απαντά ο Τριαντάφυλλος.
Όταν θυμάται το πρώτο του έργο ανακαλεί στη μνήμη του και τη χαρά που ένιωσε όταν το τελείωσε. «Υπάρχει οπωσδήποτε και η συγκίνηση. Είναι πολλά τα συναισθήματα», σημειώνει ο δημιουργός και συνεχίζει λέγοντας «Έχω κάνει και ένα έργο για την απώλεια ενός φίλου, οπότε καταλαβαίνετε τι εννοώ, όταν μιλώ για συναισθήματα».
Το σπίτι της σκιάς, σίγουρα, δεν είναι ίδιο με άλλες εκθέσεις. Ενεργοποιεί τις αισθήσεις, με την πρωτοτυπία που το διακρίνει, και μας συστήνει μια τέχνη που λίγοι γνωρίζουν στην Ελλάδα. Επιτελεί, όμως, και ένα ρόλο ευρύτερο, ουσιωδέστερο. Μας δίνει την ευκαιρία να αναλογιστούμε, με πόση ευκολία πετάμε κάτι στο δρόμο, τη στιγμή που αυτό έχει να μας δώσει παραπάνω απ’ όσα νομίσαμε. Μας θέτει, κατά μια έννοια, προ των ευθυνών μας.
Συμεών Πεϊμανίδης.
