Συνάντησα τον Peter Stein, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα του έργου του Μολιέρου «Ο Μισάνθρωπος», που σκηνοθετεί, με πρωταγωνιστή τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.

Ο «ογκόλιθος» του Ευρωπαϊκού θεάτρου και για χρόνια Διευθυντής της ιστορικής Σαουμπίνε, δεν συμπαθεί τις συνεντεύξεις και ο σταθμός μας είναι από τα ελάχιστα μέσα που δέχτηκε να μιλήσει.

Γεννήθηκε στο Βερολίνο, την εποχή που το τέρας του Ναζισμού εγκαθιδρυόταν στην Ευρώπη. Η άμυνα του στην φρίκη; « Η όπερα», θα μου απαντήσει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Στα χρόνια της Σαουμπίνε, ο Stein από την θέση του Διευθυντή, κατάφερε να αλλάξει και να αναμορφώσει την Ευρωπαϊκή σκηνή όσο ελάχιστοι της γενιάς του. Διαμόρφωσε ένα θέατρο με ανήσυχο ρεπερτόριο, ριζοσπαστικό που λειτούργησε σαν κοινότητα όχι μόνο για τους θεατές αλλά και για τους ίδιους τους καλλιτέχνες.

Στην Ελλάδα ήρθε για πρώτη φορά το 1985 όταν η Μελίνα τον κάλεσε στην πρώτη πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, στην Αθήνα, για την εννιάωρη «Ορέστεια» με τον θίασο της  Σαουμπίνε.

11 χρόνια μετά στην Επίδαυρο με την «Ορέστεια» και το θέατρο του Ρωσικού στρατού.

Το 2002 , κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στην Επίδαυρο με την «Πενθεσίλεια» του Κλάιστ, ενώ τρία χρόνια μετά με την «Μήδεια» του Ευριπίδη. Άλλη μία συγκλονιστική παράσταση με ένα εξαίσιο φινάλε: 460 λάμπες, ισχύος 230 κιλοβάτ, για μια μεγαλοπρεπή ανάληψη της ηρωίδας με το άρμα του Ήλιου.

Η συνεργασία του Peter Stein αποκλειστικά με Έλληνες ηθοποιούς πραγματοποιήθηκε το 2007, σε μια συμπαραγωγή του Εθνικού θεάτρου και του Φεστιβάλ Αθηνών με την  «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή και την Στεφανία Γουλιώτη στον ομώνυμο ρόλο.

Ευγενής, απόμακρος και με απόλυτη αίσθηση του λόγου και του μέτρου. Και με ιδιότυπο χιούμορ. «Είναι μεγάλη τιμή για μένα η συζήτησή μας» του είπα πριν ξεκινήσουμε. Η απάντησή του αφοπλιστική: «Σας παρακαλώ. Μην μου λέτε τέτοια λόγια. Είμαι 86 χρόνων. Κοντεύω να πεθάνω…».

Οι τελευταίες του κουβέντες  πριν τον αποχαιρετήσω και με  τους πρωταγωνιστές της παράστασης επί σκηνής ήταν: «Μα σας παρακαλώ. Δείτε τους ηθοποιούς πάνω στην σκηνή! Δεν είναι πανέμορφοι;»…

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΥΤΡΑ

Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη του Peter Stein:

Κύριε Stein, είναι μεγάλη τιμή για εμένα προσωπικά και για το Ραδιόφωνο, που μιλάω μαζί σας για το Κανάλι Ένα90,4, το Ραδιόφωνο του Πειραιά και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για αυτή την τιμή. Η παρουσία σας στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι μια κορυφαία θεατρική στιγμή και όλοι ανυπομονούμε για αυτή την παράσταση. Ένα έργο που σκηνοθετήσατε πρόσφατα στο Παρίσι με μεγάλη επιτυχία. Θα ήθελα να σας ρωτήσω, είναι τα στοιχεία που… ποια είναι τα στοιχεία που ας πούμε τραβούν το ενδιαφέρον σας σε αυτό το έργο;

Είναι ένα αριστούργημα. Είναι ένα αριστούργημα που αναγνωρίζεται από πολλές γενιές, κατά τους αιώνες. Δεν είμαι τύπος που κάνει ερμηνείες. Η ερμηνεία μου είναι να αναλύσω τη δομή του έργου, τα φιλοσοφικά, τα συναισθηματικά του και τα στοιχεία δράσης του, για να καταλάβω ποια ήταν η ιδέα του συγγραφέα, του Μολιέρου, που το έπαιξε όταν ήταν ακόμη εν ζωή. Το έργο και η πρώτη πράξη είναι μια περιγραφή, ακριβής περιγραφή της μπαρόκ φορεσιάς. Πολύ μεγάλο, με κάθε λεπτομέρεια. Αν λοιπόν αποφασίσει κάποιος  να παίξει το έργο με τζιν, πρέπει να κοπεί αυτό το κείμενο. Και δεν ήθελα να το κόψω.

Επίσης ήθελα τη γνώμη όλων των ανθρώπων στη σκηνή. Για κοινά αιώνια προβλήματα, η κοινωνία δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε, πολλή εγκληματικότητα, υποκρισία, δεν ξέρω… Αλλά ήθελα να βεβαιωθώ ότι αυτή είναι μια θέση πριν από τετρακόσια χρόνια. Και επομένως οι φορεσιές, είναι φορεσιές του 17ου αιώνα, πολύ καλοδουλεμένες από μια σπουδαία ενδυματολόγο.Και επίσης η μετάφραση γίνεται σε στίχους, όχι κανονική ομιλία όπως στο δρόμο. Με ομοιοκαταληξία, με στίχο. Όχι ακριβώς ο στίχος του Μολιέρου, γιατί προφανώς η ελληνική γλώσσα είναι διαφορετική και η ελληνική γλώσσα του σήμερα χρησιμοποιεί πάρα πολλές συλλαβές. Αυτό είναι πρόβλημα. Επομένως η μεταφράστρια, δεν έκανε δωδεκασύλλαβους στίχους, αλλά δεκαεπτασύλλαβους. Έτσι το αποτέλεσμα είναι ότι το έργο είναι περίπου ένα τέταρτο της ώρας περισσότερο εδώ από ό,τι ήταν στη Γαλλία,  εξαιτίας αυτού, και αυτό είναι και για μένα πολύ δύσκολο. Ωστόσο, έτσι είναι, και μπορώ μόνο να ελπίζω ότι το κοινό θα καταλάβει τη μετάφραση.

Είναι ένα αριστούργημα, όπως με ρωτάτε, και προέρχεται από πολλές πλευρές. Προέρχεται από την υψηλή γνώση των νόμων του θεάτρου και φανταστικές ιδέες. Είναι θαύμα. Για παράδειγμα, στην πρώτη πράξη, δύο άτομα τελειώνουν στη σκηνή τρέχοντας και φαίνονται να φεύγουν από τη σκηνή, αλλά αυτοί παραμένουν. Και στο τέλος της πράξης για άλλη μια φορά αρχίζουν να τρέχουν. Υπάρχουν πολλές τεχνικές. Επίσης η πέμπτη πράξη ξεκινά ακριβώς όπως η πρώτη πράξη, με μόνο τα ίδια δύο πρόσωπα στη σκηνή.Αυτά τα πράγματα, τα τυπικά, με ενθουσιάζουν επίσης πάρα πολύ, και όταν είχα την ευκαιρία να το κάνω στη Γαλλία, στην αυθεντική γλώσσα, τότε χάρηκα πολύ που το είχα αυτό, γιατί αρνήθηκα να κάνω τον Μολιέρο στα γερμανικά, γιατί η μετάφραση καταστρέφει τα πάντα, και επίσης η μετάφραση στα νέα ελληνικά δίνει ένα σκληρό τόνο στο έργο γιατί χάνεις τη μελωδία, το φανταστικό του Μολιέρου, χάνεις αυτό. Ξέρετε, απλώς μια γλώσσα γεμάτη χειρονομίες, προφορικές χειρονομίες, όχι κανονικές χειρονομίες, που είναι δύσκολο να αναπαραχθούν στη μετάφραση. Έτσι, πολλά πράγματα ενώνονται. Δεν ξέρω μέχρι και τώρα ακριβώς γιατί ο κ. Λευτέρης, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Θεάτρου μου ζήτησε να κάνω αυτό. Δεν ξέρω ακριβώς.

Είστε όμως, ο μόνος σκηνοθέτης που θα μπορούσε να έχει όλη αυτή την ιδέα για το έργο, κύριε Stein.

Δεν νομίζω. Υπάρχουν τόσοι πολλοί σκηνοθέτες. Άρα αγόρασαν «το κοστούμι» του έργου γιατί είναι όμορφο και έτσι είναι ένα είδος ανακατασκευής αυτό που κάνουμε, αλλά σαφώς σε οποιαδήποτε ανακατασκευή υπάρχουν διαφορές γιατί αλλάζει με τους ηθοποιούς. Η πραγματικότητα, η σωματική και ψυχική, και το συναίσθημα των ηθοποιών, η ποιότητα των ηθοποιών, αλλάζουν τα πάντα. Έτσι, για παράδειγμα, οι ηθοποιοί του ελληνικού θιάσου είναι ίσως και καλύτεροι και διαφορετικοί από τους ηθοποιούς στη Γαλλία. Αυτό λοιπόν γίνεται εδώ, από τον παραγωγό.

Και έτσι στο τέλος πιστεύω, πρέπει να πω ότι ήμουν γεμάτος αμφιβολίες, αλλά νομίζω, ίσως κάνω και λάθος, ότι με τεράστιες δυσκολίες λόγω γλώσσας, τα καταφέραμε.

Αλλά κύριε Stein, η γλώσσα του θεάτρου δεν είναι κοινή γλώσσα;

Το ζήτημα των γλωσσών, όλων των γλωσσών όλου του κόσμου, είναι λίγο πολύ ίσο. Δεν μπορούσα όμως να καθοδηγήσω τους ηθοποιούς λεπτομερώς. Αυτό είναι πρόβλημα. Και επίσης προφανώς δεν έχουν συνηθίσει σε αυτό. Κι έτσι ένιωσα όχι αντίσταση, αλλά αδυναμία να γίνω κατανοητός από τους ηθοποιούς. Αυτό συνέβη.

Και ποιο ήταν το κλειδί για αυτό;

Να τονίσουμε την ουσία του κειμένου. Κάθε στοιχείο της αίσθησης του λόγου επεξεργάζεται και δεν το ξεπερνά. Λοιπόν, αυτή είναι η δική μου οπτική. Εργάζομαι για την προφορική γλώσσα. Δεν είχα ποτέ ιδέες, οράματα ή κάτι τέτοιο, ειδικά στο παρελθόν δοκίμασα κάτι τέτοιο στα πρώτα πέντε έως δέκα χρόνια της καριέρας μου, και όλο και περισσότερα επικεντρώνομαι στην οργάνωση για το πώς να μιλήσω… Είναι όλα για αυτό. Και αν οι ηθοποιοί με ακολουθούν, μπορώ… εύκολα να δουλέψω. Αν δεν με ακολουθήσουν ή δεν με καταλαβαίνουν, τότε χρειάζεται πολύς χρόνος.

Επιτρέψτε μου να σας πω ότι είχα το προνόμιο να δω τη Μήδεια στην Επίδαυρο, και ήταν αριστούργημα, και πρέπει να σας ομολογήσω ότι ήταν τόσο πολύ ελληνικό. Όλα σε αυτή την παράσταση ήταν ελληνικά. Από την κορυφή ως το τέλος. Ο ρυθμός, τα κοστούμια, η χειρονομία. Όλα κύριε Stein.

Εξαρτάται από το τι πιστεύεις ότι είναι ελληνικό. Νομίζω ότι οι Έλληνες έχουν διαφορετικές απόψεις για αυτό μεταξύ τους.

Για εσάς;

Ξεκάθαρα αυτό που έκανα ήταν ανάλυση του έργου και να μεταδώσω την αίσθηση του έργου στο κοινό. Για παράδειγμα, συνήθως αυτό το έργο «Η Μήδεια» ερμηνεύεται σαν το πρώτο φεμινιστικό έργο, ή κάτι τέτοιο. Αυτό είναι εντελώς γελοίο γιατί υπάρχουν πολλά περισσότερα στο έργο, πολύ περισσότερα, γιατί κατά κάποιο τρόπο σε αυτό το έργο ο Ευριπίδης καταστρέφει το…. Αυτό βασίζεται στον αγώνα μεταξύ του ατόμου και των Θεών, ή στο πεπρωμένο, ή στο όπως μπορείτε να το αποκαλέσετε. Ότι ο καθένας πρέπει να αγωνιστεί ως ατομική και συλλογική θέση. Έτσι, όταν το πεπρωμένο σας χτυπά και σας δημιουργεί προβλήματα, μπορείτε να παραπονεθείτε εναντίον των Θεών, ή εάν ο Θεός θέλει να τον σέβονται με προσφορές, και μπορείτε να το κάνετε ή να μην το κάνετε.

Το πρόβλημα είναι ότι ο Ευριπίδης προς το τέλος του έργου της Μήδειας, την βάζει λέει «ξέρω ακριβώς ότι αυτό που σκοπεύω να κάνω είναι λάθος, δεν πρέπει να το κάνω, δεν πρέπει να το κάνω, αλλά το κάνω παρόλα αυτά». Αυτό σημαίνει ότι η σύγκρουση μεταξύ του ατόμου και του πεπρωμένου μπαίνει στο άτομο, άρα ένα είδος ψυχολογικής σύγκρουσης. Για μένα, όλα θα βιωθούν και θα αναλυθούν με ψυχολογική έννοια. Ο αρχαίος Έλληνας δεν το έκανε αυτό. Υπάρχει ατομικό και υπάρχει μοίρα, και αυτά παλεύουν μεταξύ τους. Αλλά ξαφνικά όλα αυτά μπαίνουν στην ψυχολογία ενός ατόμου, αλλά όλο το υπόλοιπο θέατρο, το θέατρο τον 15ο αιώνα, είναι γεμάτο από αυτό το ψυχολογικό υλικό.

Ξαφνικά έρχεται ο ήλιος να την απομακρύνει. Και η σύγχρονη ερμηνεία είναι ιδιαίτερη, γιατί σε αυτό το έργο στο τέλος η Μήδεια γίνεται ένα είδος θεάς. Φαντάζεσαι? Αυτό είναι κατά μία έννοια εξαιρετικά βαθύ, γιατί στην πραγματικότητα όλα συνέβησαν γύρω μας, στην επικράτειά μας, όπου εμείς… αυτό που λέμε τη γη μας, ό,τι συμβαίνει εκεί πρέπει να το απομνημονεύσουμε και να το πληρώσουμε. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Και αυτή είναι μια βαθιά αλήθεια αυτού του έργου στο τέλος.

Ήταν μια τόσο υπέροχη παράσταση. Δεν μπορώ να την ξεχάσω. Κύριε Stein, πώς καταλάβατε, ας πούμε για πρώτη φορά, την αγάπη σας για το θέατρο;

Είναι μια πολύ περίπλοκη μεγάλη ιστορία. Οι πρώτες αναμνήσεις που ως παιδί θυμάμαι ήταν παραστάσεις της όπερας, ακόμα και κάτω από τις βόμβες στο Βερολίνο. Ήμουν τριών ή τεσσάρων ετών.

Είχα συνηθίσει λοιπόν να βλέπω θέατρο και μου άρεσε να βλέπω θέατρο.  Αλλά για να πάω στο θέατρο, ο πατέρας μου πάντα πίστευε ότι θα γίνω μηχανικός γιατί στα παιδικά μου χρόνια μου άρεσε πολύ να κατασκευάζω, να αποδομώ, να ανακατασκευάζω εξαρτήματα κινητήρα, μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα. Και τότε αποφάσισα όχι, δεν θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά του πατέρα μου, που ήταν μηχανικός. Δεν μου αρέσει αυτό. Είπα ότι δεν θέλω να δημιουργήσω πράγματα που μετά θα έχεις προβλήματα να τα αφαιρέσεις. Επομένως το μόνο που δεν πετιέται είναι η τέχνη, το μόνο πράγμα. Αυτό θα διατηρηθεί.

Αποφάσισα λοιπόν να σπουδάσω τέχνες, γιατί δεν είχα καλλιτεχνικά χαρίσματα, τίποτα. Έπαιζα ένα όργανο, βιολί, για δέκα χρόνια, αλλά το αποτέλεσμα ήταν τόσο φτωχό που το σταμάτησα. Τι μπορείς να κάνεις αν σε ενδιαφέρουν οι τέχνες και δεν έχεις ταλέντο; Σπουδάζεις τέχνες. Και αυτό το έκανα εννέα χρόνια.

Και το μόνο που μπορώ να θυμηθώ και να σας πω ήταν ότι στις σπουδές της γερμανικής γλώσσας γινόταν ένα σεμινάριο για ένα κίνημα στα τέλη του 18ου αιώνα, αρχές του 19ου αιώνα, που είχε να κάνει με το  Πεπρωμένο και την αρχαία τραγωδία με σύγχρονο τρόπο. Όχι πολύ συνηθισμένο.

Όχι πολύ συνηθισμένο…

Πράγματι. Και έτσι… έπρεπε απλώς να διαβάσω θεατρικά κείμενα, και το να διαβάζεις τα θεατρικά κείμενα είναι πολύ δύσκολο. Δεν είναι επίσης διασκεδαστικό, γιατί το πρόβλημα είναι ότι στα θεατρικά κείμενα δεν είναι… ό,τι γράφεται είναι και πώς θα ειπωθεί. Είναι όλες οι ενέργειες, οι δραστηριότητες, το γεγονός ότι δύο άτομα μιλούν και ένα τρίτο άτομο είναι παρόν και δεν μιλάει. Αλλά τα πάντα σχετικά με τα δύο άτομα που μιλούν αναφέρονται στον τύπο που δεν μιλάει. Πρέπει πάντα να διαβάζεις από την αρχή ποια είναι… αυτή είναι κόρη και όχι αδερφή, και όλα αυτά. Έτσι, στην αναζήτηση να βρεις κάτι που μπορείς να κάνεις καλύτερα από τους άλλους, και αυτή είναι η βάση της απόφασης για το τι θέλεις να κάνεις στο μέλλον, σκέφτηκα ότι ίσως έχω αυτό το χάρισμα. Ποιο ήταν το χάρισμα; Το χάρισμα ήταν ότι προσπάθησα αμέσως να καταλάβω τι γράφεται πίσω από το κείμενο, πώς είναι τοποθετημένο, στη σκηνή, στο χώρο. Ποιος στέκεται αριστερά, ποιος δεξιά, ποιος στέκεται στο κέντρο. Έτσι περισσότερο όπως έλεγε η φιλοσοφία του 17ου αιώνα ότι η μνήμη είναι θέατρο. Ίσως λοιπόν αυτό να ήταν το πρώτο…

Αυτό ήταν ένα χάρισμα… 

Δεν ξέρω. Είχα αυτού του είδους τη φαντασίωση να δημιουργήσω τη μικρή μου σκηνή, να κατανοήσω τη δομή των  κειμένων.

Πιστεύετε στο πεπρωμένο ή πιστεύετε ότι εμείς φτιάχνουμε τη μοίρα μας;

Το πεπρωμένο το κάνουν οι Θεοί.

Το πιστεύετε αυτό;

Απολύτως, το πρόβλημα είναι μόνο ότι οι Θεοί δεν βλέπουν, δεν έρχονται πια σε εμάς. Αυτό το… πεπρωμένο είναι κάτι εντελώς…, δεν έχει νόημα. Είναι παράλογο και ρίχνονται σε αυτού του είδους το παράλογο πεπρωμένο. Αυτό λοιπόν το τοποθετούν στην κορυφή του Ολύμπου, έτσι προσπαθούν να εξανθρωπίσουν το πεπρωμένο. Αυτό προφανώς δεν είναι δυνατό για μένα ή για εμάς πλέον. Κανένας Θεός δεν μας συναντά. Πρέπει να το αποδεχτούμε, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε μόνοι μας.

Σε βοηθάει η τέχνη του θεάτρου να επικοινωνήσεις μαζί τους κάπως, μερικές φορές;

Νομίζω ότι το θέατρο είναι ένα ιδιαίτερο είδος για να καταλαβαίνεις τον κόσμο, είναι μια διαφορετική οπτική του κόσμου, στον κόσμο. Και επομένως δεν μπορείς να το εγκαταλείψεις. Μπορεί να πεις ότι εντάξει, ο κινηματογράφος κάνει το ίδιο, αλλά το πρόβλημα είναι ότι αυτού του είδους η επίκληση του πεπρωμένου μας είναι να δημιουργήσουμε επικοινωνία στα ζωντανά όντα. Η σκηνή είναι ζωντανά όντα, το κοινό είναι ζωντανά όντα και βήμα – βήμα γίνονται ένα είδος κοινότητας. Μια πραγματική κοινότητα, με πολλά ψέματα και ψεύτικα…, αλλά δίνει τη δυνατότητα κοινότητας, ειδικά σε αυτές τις μεγάλες μέρες θεάτρου που έκανα. Faust, 22 ώρες. Δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Κανείς δεν το ξέρει.

Πρέπει να το κάνετε…

Είναι δώδεκα ώρες. Και μετά «οι Δαίμονες», που ήταν εδώ στην Αθήνα, επίσης δώδεκα ώρες. Οργάνωσαν την τραγωδία ως ημέρα θεάτρου και όχι ως παράσταση. Και έτσι μπορείς να νιώσεις και να βιώσεις αυτό το γεγονός τι σημαίνει να έχεις  κοινότητα. Το κοινό ποτέ δεν κάθεται. Το πολύ τρεις ώρες, όχι περισσότερες. Και αυτό είναι το θαύμα γιατί στο τέλος μιας παράστασης δώδεκα ωρών το κοινό δεν φεύγει. Έτσι έφαγαν μαζί, δύο φορές. Το φαγητό μαζί δημιουργεί κοινότητα. Και έτσι αυτό κατά κάποιο τρόπο έγινε η ειδικότητά μου.

Κύριε Stein, πάντα πίστευα, αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω, ότι οι άνθρωποι του θεάτρου ζείτε τόσες πολλές ζωές σε διαφορετικές περιοχές και σε διαφορετικές εποχές. Δεν είναι ευλογία, ας πούμε, να κοροϊδέψουμε τον χώρο και τον χρόνο;

Δεν σας κατάλαβα, συγγνώμη.

Εννοώ ότι το να κάνεις θέατρο είναι ευλογία, γιατί μπορείς να ξεγελάσεις τον χώρο, μπορείς να ξεγελάσεις τον χρόνο; Είναι σαν μια τρύπα στον χρόνο. Και μπορείτε να πάτε όπου θέλετε.

Αυτό δεν είναι απολύτως αλήθεια. Πνευματικά / ψυχικά ναι, μπορείς να το κάνεις.

Πνευματικά / ψυχικά, ναι…

Το πρόβλημα είναι ότι το ευρωπαϊκό θέατρο δημιουργήθηκε στην πόλη… ως ένα είδος φολκλόρ. Ακόμα κι αν πάντα προσπαθούσαν να ενσωματώσουν άλλες πτυχές στο θέατρο. Αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι δημιούργησαν τα μέσα για να είσαι ελεύθερος με διαφορετικό τρόπο. Να έχεις τεράστια ελευθερία και να γενικεύεις όλες τις πτυχές της ζωής με αυτόν τον τρόπο, να αναδομείς, με διαφορετικό τρόπο. Αυτό είναι το θαύμα και το δώρο, είναι απολύτως δώρο να έχεις την ευκαιρία να δουλέψεις στο θέατρο. Είτε ως ηθοποιός που θέλει να είναι πάντα παρών πριν ξεκινήσει η παράσταση, υπάρχει αυτός που ελέγχει τα σκηνικά του, υπάρχει ο άλλος που… κατεβάζει την αυλαία, ανεβαίνει την αυλαία. Αυτό λοιπόν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Κύριε Stein, σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε μαζί μου και με το Κανάλι Ένα 90,4 αυτή τη συνέντευξη. Είναι μεγάλη χαρά για μένα. Σας ευχαριστώ και πάλι.

Ακολουθεί ηχητικά η συνέντευξη του Peter Stein στον Παναγιώτη Φύτρα: