Του Συμεών Πεϊμανίδη.
Η Γαρυφαλλιά ήταν μόνο 26 ετών. Και είχε όλο το μέλλον μπροστά της να μεγαλουργήσει, να πραγματώσει τους στόχους της, να αγαπήσει, να θυμώσει, να ζήσει. Αντ’ αυτού, κατέληξε πνιγμένη στη θάλασσα της Φολεγάνδρου. Κι ο λόγος μόνο η «κακιά στιγμή» δεν ήταν…
Δεν είναι όμως μόνο η Γαρυφαλλιά. Είναι η Μυρτώ, η Ελένη, η Καρολάιν, η 19χρονη από την Ηλιούπολη και χιλιάδες άλλες, των οποίων το όνομα παρέμεινε κρυφό από τις Αρχές ή δεν το μάθαμε ποτέ ή ακόμη χειρότερα θάφτηκε επιμελώς. Τις βλέπουμε στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ, στο μπαρ. Κάθονται δίπλα μας στη στάση του λεωφορείου και ενίοτε μας χαμογελούν, κρύβοντας καλά το τραύμα τους. Άλλες πάλι νιώθουν ότι οι ίδιες κάνουν κάτι λάθος. Οι περισσότερες όμως φοβούνται ή απειλούνται ωμά, με σκοπό να σιωπήσουν.
Τι είδαμε.
Με αυτή τη δυστοπία ήρθαμε αντιμέτωποι τον τελευταίο καιρό. Γνωρίσαμε ολόκληρο το ζοφερό φάσμα του βιασμού, της καταναγκαστικής εργασίας στο σεξ και της γυναικοκτονίας. Κοινός παρονομαστής, μια άλλη έννοια, που εσχάτως είδαμε μπροστά μας. Είναι η «τοξική αρρενωπότητα». Κοντολογίς, πρόκειται για το αίσθημα του «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», του ναρκισσισμού και της ψευδαίσθησης ότι κανείς κυριαρχεί πάνω στη σύντροφό του.
Περιστατικά σαν και τα παραπάνω, ασφαλώς, υπήρχαν και πριν. Μετά τα τελευταία όμως, μας δόθηκε μια γερή, αφυπνιστική ίσως, δόση αυτής της φρικαλεότητας. Μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε πόσο κοντά μας συμβαίνουν όλα αυτά και σε πόσο μεγάλο βαθμό οι κακοποιητικές συμπεριφορές κατά των γυναικών έχουν γίνει ανεκτές στην ελληνική κοινωνία.
Τι μάθαμε.
Παρά ταύτα, η δικαιολογημένη οργή όλων όσων υπέστησαν ή έγιναν μάρτυρες της έμφυλης βίας μας υπέδειξε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέραν της κινητοποίησης, της αντίδρασης και της ευαισθητοποίησης.
Οι περίεργες, μέχρι πρότινος περιθωριακές «τύπισσες», που λοιδορούσαμε όταν τις βλέπαμε αιματοβαμμένες να διαμαρτύρονται στη πλατεία Συντάγματος, επαληθεύονται. Ήταν οι πρώτες που μας τόνιζαν ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και ότι η έγκαιρη θεσμική και κοινωνική κινητοποίηση αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την επίλυσή του. Ας πιστώσουμε, λοιπόν, σε αυτές τη δική μας αφύπνιση. Γιατί πάντοτε αντιδρούσαν, αντί να αρκούνται σε χλιαρά μηνύματα από την ασφάλεια του σπιτιού τους.
Τι κάνουμε.
Το θετικό, πάντως, είναι πως εμπεδώνεται η αντίληψη στον κόσμο ότι δεν μπορούν να συντελεστούν άλλες γυναικοκτονίες, κακοποιήσεις και βιασμοί. Κι όσο ωριμάζουμε ως κοινωνία, τόσο πιο αποτρόπαια θα μας φαίνονται τέτοιου είδους εγκλήματα. Πρώτα απ’ όλα όμως πρέπει να παραδεχθούμε ότι τέτοια φαινόμενα υφίστανται, μεγαλώνουν σε αριθμό και συντελούνται δίπλα μας. Ότι η γυναικοκτονία και ο βιασμός έχουν περιεχόμενο και δεν είναι μια καραμέλα του φεμινιστικού κινήματος.
Με την Καρολάιν και τη Γαρυφαλλιά ο κύβος ερρίφθη. Σύντομα, ευελπιστώ, θα εκπαιδεύσουμε τα αγόρια να φέρονται όπως αρμόζει στις γυναίκες, στο διαφορετικό, το ανόμοιο και το παράξενο.
