Απόστολος Κορτιάνος
Τα φιλικά προετοιμασίας κατά την άποψη μου γίνονται για τους παίκτες και τους προπονητές, ιδανικά θα προτιμούσαν να διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών.
Είναι κακή πρακτική λοιπόν να προσπαθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα λοιπόν μέσα από αυτά, είτε θετικά ή από την άλλη αρνητικά. Ωστόσο, είναι τόσο μεγάλη η πρεμούρα του κόσμου να δει την αγαπημένη του ομάδα να αγωνίζεται φρεσκαρισμένη με νέα πρόσωπα μετά από τρεις μήνες που δημιουργούν πολλές φορές ψευδαισθήσεις.
Δεν νομίζω πως γίναμε ιδιαίτερα σοφοί από το ματς του Ολυμπιακού απέναντι στη Βίρτους Μπολόνια. Σαφέστατα και η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα παρουσίασε κάποιους νεοτερισμούς και πειραματισμούς, ωστόσο βρίσκονται ακόμη σε νηπιακή μορφή και για να αναπαραχθούν θα χρειαστεί επανάληψη στη προπόνηση και περισσότερα παιχνίδια.
Είναι σαφές και φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού ότι οι παίκτες είναι ακόμη πιασμένοι και μη σίγουροι στα πατήματα τους μέσα στο παρκέ. Είναι απολύτως φυσιολογικό αυτό, αφού κάποιοι προέρχονται από απραξία, ενώ οι άλλοι μισοί ή έλιωσαν στο γυμναστήριο είτε εκπροσώπησαν τις εθνικές τους ομάδες στο Ολυμπιακό Τουρνουά.
Αν μπορούσα να κρατήσω κάτι από αυτά τα 40 λεπτά κόντρα στην ομάδα του Ιταλικού Βορρά, είναι η ποικιλομορφία που μπορεί να παρουσιάσει ο Ολυμπιακός.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει την πολυτέλεια να διαθέτει ένα πραγματικά μεγάλο και βαθύ ρόστερ με παίκτες που μπορούν να παίξουν σε διαφορετικές θέσεις, αυτό δίνει τη δυνατότητα στον κορυφαίο Έλληνα τεχνικό να συνδυάσει διάφορα σχήματα που είτε ψηλώνουν τον μέσο όρο ύψους της πεντάδας ή δυάδες-τριάδες κοντών που μπορούν να τρέξουν στο παρκέ.
Οι Πειραιώτες διαθέτουν φονικούς σουτέρ ικανούς να ανοίγουν το γήπεδο, ώστε να μπορούν να δημιουργούνται ρήγματα μακριά από τη μπάλα μέσω της συνεχής κίνησης, ενώ και οι ψηλοί θα έχουν τη δυνατότητα να παίξουν ένας εναντίον ενός με μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας.
Αυτή τη περίοδο οι «ερυθρόλευκοι» στερούνται των δύο μεγάλων κορμιών που διαθέτουν μέσα στο καλάθι. Αμφότεροι οι Μιλουτίνοφ και Φαλ κουμπώνουν ιδανικά σε αυτό που θέλει ο κόουτς Μπαρτζώκας , αφού έχουν τη δυνατότητα να παίξουν με πλάτη στο καλάθι ή να δημιουργήσουν πασάροντας σε κάποιον συμπαίκτη τους που είτε κόβει προς το καλάθι ή είναι ακροβολισμένος.
Στο πρώτο μέρος ήταν φανερό πως η ομάδα του Πειραιά δεν είχε ρυθμό στην επίθεση και αυτό συνέβαινε εξαιτίας και της νωθρής αμυντικής λειτουργίας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπιζόταν κοντά στο καλάθι, ιδίως όταν βρισκόταν στο παρκέ ο Άντε Ζίζιτς που αποτελεί έναν από τους καλύτερους επιθετικά ψηλούς στην Ευρωλίγκα. Ο Μόουζες Ράιτ δεν έχει ακόμη την εμπειρία να χρησιμοποιεί σωστά το κορμί του σε μονομαχίες εδάφους και έτσι εκτέθηκε, ωστόσο στο δεύτερο μέρος ανέβασε κατακόρυφα την απόδοση του και στις δύο μεριές του παρκέ και αποτέλεσε βασικό λόγο που οι Πειραιώτες δέχθηκαν μόλις 24 πόντους σε ολόκληρη την επανάληψη.
Αν κάτι μου άρεσε περισσότερο από οτιδήποτε ήταν η αρμονία που είχε η ταυτόχρονη παρουσία του Πίτερς με τον Βεζένκοφ, το πίστευα και το είχα τονίσει πως όχι μόνο μπορούν να παίξουν ταυτόχρονα μαζί αλλά και να κυριαρχήσουν με βάση τα όσα έχουν δείξει πως μπορούν να πετύχουν μέσα από τον τρόπο που κινούνται στο παρκέ, κουμπώνοντας απόλυτα σε αυτό που θέλει ο Μπαρτζώκας.
Τέλος για τον Φουρνιέ… ο Γάλλος είναι ανέτοιμος και το είχαμε τονίσει, ωστόσο ο τρόπος που συμπεριφέρεται και η θέληση του να γίνει ένα με το σύνολο, αποτελούν εγγύηση ότι δεν θα αργήσουμε να δούμε τι μπορεί να κάνει στο γήπεδο. Μου αρέσει πολύ ότι προσπαθεί να μάθει πρώτα τους συμπαίκτες του και τις αντιδράσεις τους με ή χωρίς τη μπάλα, καταναλώνοντας μεγάλη ενέργεια στην άμυνα όπου απέδειξε ότι μπορεί να είναι σημαντικός και εκεί.
