Του Δημήτρη Αντωνόπουλου
Μέσα από συνεντεύξεις και συναντήσεις, είναι κάποια πράγματα που σου μένουν.
Που τα κουβαλάς μαζί σου και μετά.
Όχι πάρα πολλά.
Ένα από αυτά, κάτι που σίγουρα ξεχωρίζω δηλαδή, έχει να κάνει με μία από τις (αρκετές) συνεντεύξεις του χαρισματικού Justin Sullivan των New Model Army.
Kαθώς είχαμε μάλιστα ήδη την ευκαιρία να τα πούμε και από κοντά αρκετές φορές, πέρα από τις συνεντεύξεις, γνώριζα καλά πως είχα να κάνω με έναν τύπο που εννοεί αυτό που λέει, όπως ακριβώς εννοεί και όλα εκείνα τα πράγματα που έστησαν τόσο μοναδικά και ιδιαίτερα, την σπουδαία πορεία της συγκεκριμένης μπάντας μέσα στα χρόνια που πέρασαν.
Τι σε κάνει να αντέχεις, τον ρώτησα λοιπόν ευθέως κλείνοντας την συζήτησή μας, σε μία από τις σχετικά πρόσφατες συναντήσεις μας, τι τον κρατάει δηλαδή σε ένα τόσο ξεχωριστό επίπεδο πέρα από τα συνηθισμένα και γνωστά.
Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα να σκέφτεται τόσο πολύ πριν μου απαντήσει, σε μια ερώτηση που μοιάζει μάλλον αρκετά απλή.
Η αθωότητα μου είπε, κοιτάζοντάς με κατάματα, με ύφος απόλυτα σταθερό και ξεκάθαρο μαζί, όσο και οποιοδήποτε τραγούδι από την δισκογραφία των New Model Army.
Ότι και όσα έχουν να σου πουν, θα σου τα πουν ξεκάθαρα και με το όνομά τους οι συγκεκριμένοι.
Δεν υπάρχουν υπεκφυγές και ευκολίες.
Ο Justin Sullivan είναι ένας από τους σημαντικότερους στιχουργούς της γενιάς του άλλωστε.
Όταν τον ρώτησα τι ακριβώς εννοεί με αυτό, μου τόνισε με αποφασιστικότητα και πάθος, την αξία του να θυμάται κάποιος το πως ξεκίνησε, τις δυσκολίες που αντιμετώπισε δηλαδή στα πρώτα – πρώτα χρόνια, υπογραμμίζοντας έτσι το σκελετό, τη βάση για τα πάντα.
Το ίδιο το περιεχόμενο της μουσικής των New Model Army.
Σε μια από τις συνεντεύξεις που μοιραστήκαμε, είχε επίσης αναφέρει χαρακτηριστικά:
” Το punk για μένα ήταν μια πολιτιστική επανάσταση που θέλησε να υπενθυμίσει σε όλους ότι όλες οι μορφές της τέχνης, ειδικά της μουσικής, δεν αφορούν τεχνική εμπειρία, στυλ, χρήματα ή status. Αφορούν τη μετάδοση του πνεύματος. Ακόμα το πιστεύω αυτό. Πάντα ένιωθα ότι το ελληνικό κοινό καταλαβαίνει τους New Model Army σε καλό επίπεδο. Δε χρειάζεται να εξηγήσουμε τίποτα, είναι ένα πολύ δυνατό κοινό μας συναίσθημα.”
Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Το ελληνικό κοινό έχει όντως μια ξεχωριστή σχέση με τη μπάντα εδώ και δεκαετίες.
Ξέρει, πως απέναντί του θα έχει κάποιους που δεν προσπάθησαν να τον ξεγελάσουν ποτέ.
Δεν υπήρξαν τρικ καριέρας και άλλα τέτοια στη διαδρομή τους.
Ότι βλέπεις (και ακούς) αυτό και είναι.
Η εξ’ αναβολής, από το 2020, επετειακή, για τα 40 χρόνια της μπάντας, συναυλία των New Model Army στην Αθήνα λοιπόν, είναι πλέον γεγονός, καθώς την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου ο Justin Sullivan και η παρέα του έρχονται στο Fuzz Club. Δημιουργήθηκαν στο Bradford το 1980 και με το ντεμπούτο τους “Vengeance” (που έφτασε στο νούμερο 1 των ανεξάρτητων βρετανικών charts εκθρονίζοντας τους Smiths) μας έδειξαν πως ήρθαν για να μείνουν. Η πορεία τους και η αντοχή τους στο χρόνο μαζί, το απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο.
Η μεγάλη αγάπη του Sullivan (κι αυτό έχει ενδιαφέρον) είναι η soul μουσική.
Από τα μονοπάτια της θρυλικής Motown μέχρι τον ήχο της κορυφαίας Stax.
Αυτό, ίσως εξηγεί με ένα τρόπο και την αισιόδοξη – φωτεινή πλευρά τους, μέσα απο τις πιο σκοτεινές και δύσκολες πλευρές της μουσικής, μιας μπάντας που ξέρει να επανεφευρίσκει τον εαυτό της όσο ελάχιστες.
Πάντα, με όπλο της βέβαια την αθωότητα.
Τι άλλο.