Καθώς ο κινέζος πρόεδρος Σι Τζινπιίνγκ αποχαιρετούσε τον ρώσο ομόλογό του, Βλάντιμιρ Πούτιν, με μια φράση τoy αποκάλυψε τον πραγματικό στόχο και το αποτέλεσμα των διήμερων συνομιλιών τους στη Μόσχα.
«Τώρα, γίνονται αλλαγές που δεν έχουν συμβεί εδώ και 100 χρόνια και τις προωθούμε μαζί» του είπε για να απαντήσει εκείνος: «Συμφωνώ».
Μετά από δύο 24ωρα συνεχών επαφών σε ανεπίσημο και επίσημο επίπεδο για τις οποίες έχουν αποκαλυφθεί ελάχιστα και κυρίως για θέματα οικονομικών-εμπορικών συμφωνιών, αποκαλύφθηκε το πνεύμα και η ουσία των συζητήσεων που πήραν μέρος πίσω από κλειστές πόρτες όσο και η π πραγματική φύση της σχέσης που χτίζουν Κίνα και Ρωσία.
Στόχος, η αλλαγή της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, δηλαδή ένας κόσμος όπου δεν θα κυριαρχούν οι ΗΠΑ και οι συν αυτής σύμμαχοί της, μέσω του σχηματισμού ενός κοινού μετώπου Πεκίνου-Μόσχας. Δηλαδή την ανάδυση ενός έτερου πόλο ως παγκόσμια υπερδύναμη.
Ο Σι άλλωστε είχε ήδη εκφράσει αυτή την σκέψη, από τα πρώτα λεπτά της άφιξής του στην Μόσχα όταν δήλωνε πως σε παγκόσμιο επίπεδο πρέπει να υπάρχει «πολυμέρεια» και «πολυπολικότητα».
Καθώς όμως το πρώτιστο ενδιαφέρον της Δύσης εστιαζόταν στο να διαγνώσει σε τι βαθμό ο Σι είναι αποφασισμένος να παράσχει στήριξη στον Πούτιν και εάν έχει κάποια τύχη η πρόταση του Πεκίνου για ειρήνη στην Ουκρανία, η δήλωση πέρασε εν πολλοίς στα…ψηλά.
Η ίδια η δήλωση προθέσεων των δύο ηγετών σημαίνει επίσης δύο πράγματα.
Κατά πρώτον ότι οι σινορωσικές σχέσεις είναι πολύ πιο βαθιές από ό,τι η Δύση πίστευε και οι από κοινού σχεδιασμοί τους δεν έχουν εξελιχθεί και ενταθεί σε μια πολύπλευρη στρατηγική που ξεπερνά τις όποιες συγκυριακές σχέσεις συμφέροντος.
Κατά δεύτερον ο Σι ποντάρει στον Πούτιν και στην Ρωσία για την υλοποίηση των απώτερων, στρατηγικών του σχεδιασμών επίσης πολύ περισσότερο από ότι η Δύση φανταζόταν. Δεν πρόκειται απλά για «μια επίδειξη στήριξης στον Πούτιν» αλλά για μία επένδυση στον ρώσο πρόεδρο και την Ρωσία, την οποία ο κινέζος πρόεδρος κατέστησε σαφή προς πάσα κατεύθυνση. Και εάν δεν ήταν βέβαιος δεν θα έπραττε κάτι τέτοιο αλλά θα τηρούσε πιο χαμηλούς τόνους, αφού γνωρίζει πως οι δυτικοί σύμμαχοι θα αντιδράσουν.
Άρα, όσο και εάν στην Δύση ο Πούτιν μπορεί ακόμη και να θεωρείται πως έχει «ξοφλήσει» ο Σι δεν το βλέπει έτσι (ακόμη και εάν σε αυτή την σχέση έχει πλέον το πάνω χέρι) και η επιλογή του ως συμμάχου σημαίνει επίσης πως μπορεί και η στήριξή του να φτάσει πολύ μακριά.
Βέβαια, το πόσο μακριά ουδείς μπορεί να το προβλέψει ούτε φυσικά εάν τα σχέδια των δύο ηγετών θα υλοποιηθούν ή πολύ περισσότερο εάν η αλλαγή στην παγκόσμια τάξη θα έρθει από αυτό το κοινό μέτωπο ή από μία χώρα μόνο.
Σε κάθε περίπτωση το βέβαιο είναι πως η Κίνα δεν είναι πια μόνο μια υπερδύναμη στον τομέα της οικονομίας και του εμπορίου που μέχρι πρόσφατα είχε αναγάγει σε δόγμα την μη εμπλοκή της σε διεθνή ζητήματα και διενέξεις.
Πλέον διεκδικεί, με αξιώσεις εκ της ισχύος της, να διαδραματίσει έναν ρόλο ρυθμιστή στην παγκόσμια διεθνή σκηνή και τώρα κάνει τα πρώτα της ουσιαστικά βήματα, όπως με ειρηνευτικό σχέδιο για την Ουκρανία.
Χρειάζεται, όπως φαίνεται, ακόμη αρκετή εξάσκηση σε τέτοια ζητήματα, αλλά είναι μόνο στην αρχή…
Κανάλι Ένα, 90,4fm Κ.Π.