Από τον Άκη Καπράνο
Ποτέ δεν πίστευες ως η Kirstie Alley, με το επιβλητικό παρουσιαστικό, την βαθιά, μπάσα φωνή, και τα καταγάλανα μάτια, έπαιρνε τον εαυτό της στα σοβαρά. Επιλέγοντας κυρίως κωμικούς ρόλους, η Alley αγκάλιασε το ξεκαρδιστικό παράδοξο μιας καλλονής σε φαρσικές παρεκτροπές, αναπτύσσοντας ένα γνήσιο ταλέντο σε αυτό που οι Αμερικάνοι ονομάζουν “physical comedy”.
Ξεκινώντας την κινηματογραφική της καριέρα σε δεύτερους ρόλους εδώ κι εκεί (από το δεύτερο «Star Trek» του 1982 μέχρι και το «Blind Date» του Νίκου Μαστοράκη το 1984), βρίσκεται στο cast του ήδη δημοφιλέστατου Cheers το 1987, αντικαθιστώντας την πρωταγωνίστρια Σέλεϊ Λόνγκ για τις τρεις τελευταίες σεζόν της σειράς. Έχει ήδη μπει σε εκατομμύρια σπίτια – ενώ θα κερδίσει και ένα Emmy το 1991, αποχαιρετώντας την τηλεόραση για χάρη του κινηματογράφου.
Το 1989 βρίσκεται στο cast της κωμωδίας «Κοίτα ποιος μιλάει», πλάι στον Τζον Τραβόλτα (αν και όλοι θυμόμαστε κυρίως τη φωνή του Μπρους Γουίλις) και, προς μεγάλη έκπληξη όλων, η ταινία μετατρέπεται σε μια γιγαντιαία εμπορική επιτυχία που οδηγεί σε δυο σίκουελ. Το αμερικάνικο κοινό έχει ταυτιστεί απόλυτα με αυτή τη γυναίκα που διαθέτει τον δυναμισμό αλλά ταυτόχρονα και τη χαριτωμένη αδεξιότητα της Λουσίλ Μπολ. Μόνο που αυτό εντέλει περιορίζει την ίδια: Λίγοι την εμπιστεύονται σε δραματικούς ρόλους (ένας εξ αυτών ήταν και ο σκηνοθέτης Τζον Κάρπεντερ που της έδωσε έναν βασικό ρόλο στο remake του «Village of the damned»).
Δε θα φύγει όμως ποτέ από το ραντάρ του κοινού της, παίζοντας το καλύτερο της χαρτί: Τον αυτοσαρκασμό. Στη σειρά «Fat Actress» του 2005 παίζει μια μυθοπλαστική βερσιόν του εαυτού της, σπάζοντας πλάκα με το βάρος της (έχει μαζέψει αρκετά κιλά όλα αυτά τα χρόνια) ενώ το 2010 θα πρωταγωνιστήσει στο δικό της reality show με τίτλο «Kirstie Alley’s Big Life», εστιάζοντας στις προσπάθειες της να χάσει βάρος αλλά και να μεγαλώσει μόνη – καθότι φρεσκοχωρισμένη – τα παιδιά της.
Ο αναπάντεχος θάνατος της από καρκίνο (που εμφανίστηκε – και την εξουθένωσε – πολύ γρήγορα), μόλις στα 71 της χρόνια, δεν μας στέρησε μονάχα ένα μεγάλο κωμικό ταλέντο – αλλά και μια δραματική ηθοποιό που ποτέ δεν βρήκε στο Χόλιγουντ έναν ρόλο που πραγματικά να της άξιζε. Σε περίπτωση που ενδιαφέρεστε πάντως, αναζητείστε την τηλεταινία «David’s mother» του 1994, στο ρόλο της μητέρας ενός αυτιστικού παιδιού. Εντελώς άγνωστη σήμερα, χάρισε στην Alley το δεύτερο Emmy της, και αξίζει να ανακαλυφθεί, έστω και μόνο για την ερμηνεία της.
