Του Νίκου Σηφάκη…
Μια κουβέντα από αυτές που κρατάς, λέει πως είναι λανθασμένη η άποψη ότι τα υποτυπώδη δεν είναι αποδοτικά. Συνεπώς, για να μπορέσεις να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις με αυτό, είναι απαραίτητο προηγουμένως να κάνεις το αυτονόητο: Να επιχειρήσεις τα υποτυπώδη!
Εάν δεν το κάνεις δικαιώνεις τη ρήση της πολιτικής ρήσης του ’80 «δεν δικαιούσαι δια να ομιλείς», κάτι που στην ποδοσφαιρική ΑΕΚ προφανώς δεν έχουν αντιληφθεί.
Εδώ λοιπόν είναι το πρόβλημα μιας ομάδας που από πρωταθλήτρια το 2028, τρία χρόνια μετά έχει σκορπίσει στον αέρα και μόλις τρία βήματα πριν από το τέλος των πλέι οφ κινδυνεύει σοβαρά να μείνει ακόμα και εκτός ευρωπαϊκών υποχρεώσεων.
Ο εγκληματολόγος Μπεν Νόρις, είχε πει το περίφημο «ο ένοχος ενός εγκλήματος πληροί τρεις προϋποθέσεις: είχε κίνητρο, είχε τα μέσα και είχε και την ευκαιρία».
Και μια που στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι φίλοι της Ενωσης λένε ότι αυτό που συντελέστηκε φέτος είναι έγκλημα και μάλιστα ειδεχθές, μάλλον δεν έχουν άδικο.
Μια ομάδα που εν μέσω πανδημίας ξεκίνησε εντατική προετοιμασία σε ξενοδοχείο στην Ανάβυσσο (!) με στόχο τον τελικό του Κυπέλλου, με παίκτες που οι μύες τους κάηκαν και ενώ μάλιστα το ιατρικό τιμ της ομάδας είχε προειδοποιήσει για το… κακό που ερχόταν και με τη λογική ότι «κουτσά στραβά στην Ευρώπη θα βγούμε», έμοιαζε με τους συνεπείς συμμαθητές μας που όλοι τους αποκαλούσαν «φυτά», την ίδια ώρα που εκείνοι εξασφάλιζαν διδακτορικό στην αποτυχία.
Ηταν εξ αρχής ολοφάνερο στην ΑΕΚ ότι η λογική της Διοίκησής της αντί να οδηγηθεί σε ένα συγκεκριμένο πλάνο που θα οδηγούσε σε έναν στόχο (όποιος κι αν ήταν αυτός) τελικά προτίμησε να συμμεριστεί εκείνο που ο Τζιμ Ρον (Αμερικανός συγγραφέας με αιχμηρή πένα που δημιούργησε Σχολή πέρα από τον Ατλαντικό και δυστυχώς χάσαμε στις 25 Ιουνίου 2009, ανήμερα του θανάτου του φίλου του Μάιλ Τζάκσον) είχε πει σε διάλεξή του στη Βαλτιμόρη: «Μάθε να κρύβεις τις ελλείψεις σου και να δείχνεις ότι έχεις ικανότητες, ακόμα κι αν αυτές σου στέρεψαν». Με τη διαφορά όμως ότι στο τέλος της ημέρας, οι «κιτρινόμαυροι» ούτε τις ικανότητές τους έδειξαν, ούτε μπόρεσαν να κρύψουν τις ελλείψεις τους.
Από μια Διοίκηση που επιμένει να διαρρέει ότι δεν θέλει, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεφύγει ούτε χιλιοστό από το «ίσα βάρκα ίσα πανιά» στα οικονομικά της λόγω του financial fair play, θα περίμενε κανείς οι προπονητικές και μεταγραφικές της επιλογές να βασίζονται αν μη τι άλλο στο μικρότερο δυνατό ρίσκo.
Δεν το έπραξε όμως. Εμπιστεύθηκε μάνατζερ για τους οποίους από το παρελθόν γνώριζε ότι έχουν τη δυνατότητα να σου πουλήσουν Rolex μαϊμού έναντι 20.000 ευρώ και να σε αφήσουν ενθουσιασμένο, κινήθηκε στη λογική ότι η ομάδα με προπονητή έναν Ιταλό χωρίς προηγούμενη ικανή εμπειρία θα δημιουργήσει σύνολο βασισμένο στην πειθαρχία και (ακριβώς ελέω Ιταλίας) στην σκληρή άμυνα.
Κι όμως, απέτυχε και στα τρία!
Δεν χρειάστηκε να περάσει καιρός για να αντιληφθεί και ο πλέον αδαής ότι αυτή η άμυνα είναι ιδανική για να σουρώσεις τα σπαγγέτι που τόσο αγαπούν στην πατρίδα του Μάσιμο Καρέρα.
Επόμενο ήταν λοιπόν να έρθει η κατρακύλα, ο προπονητής να φύγει αξιοπρεπώς με πτήση ημερήσια και όχι νυχτερινή όπως συνήθως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά οι πολυπόθητες μεταγραφές που θα «ίσιωναν» την άμυνα δεν έγιναν ποτέ. Ηρθε ο Γενάρης, οι μέρες περνούσαν χωρίς φως στα μετόπισθεν, ώσπου οι φίλοι της ΑΕΚ πληροφορήθηκαν πως μια θα είναι μόνο η μεταγραφή, ενός ποδοσφαιριστή φιλότιμου μεν, αλλά… μέχρι εκεί!
Ο δεξιός οπισθοφύλακας Ντατσένκο ήρθε από την Ουκρανία χωρίς να ξέρει στα αγγλικά ούτε «καλημέρα», οι συμπατριώτες του Τσιγκρίνσκι και Σάκχοφ ανέλαβαν (έως και σήμερα) χρέη διερμηνέα σε ένα παιδί που φορτώθηκε στις πλάτες του πολλά περισσότερα βάρη από όσα του αναλογούν, την ίδια ώρα που η Διοίκηση δια στόματος Δημήτρη Μελισσανίδη είχε δώσει εντολή ο (επίσης δεξιός οπισθοφύλακας) Βασιλαντωνόπουλος που τόλμησε να αρνηθεί την μετακίνησή του στον Αστέρα Τρίπολης ως αντάλλαγμα σε μεταγραφή του νεαρού Κώτσιρα, να μείνει εκτός πλάνων…
Το ίδιο συνέβη και με τον επίσης αρνούμενο να αποχωρήσει… δωρεάν Τυνήσιο Χνιντ, που τον ξέγραψαν άρον – άρον και κατόπιν τον επανέφεραν ασθμαίνοντας, για να τον ξαναβγάλουν εκτός όταν είδαν ότι η άμυνα δεν σουλουπώνεται ούτε με την παρουσία του.
Κοντολογίς, η φετινή ΑΕΚ έχει απογοητεύσει τους φίλους της και όπως πολλοί λένε διανύει πέτρινα χρόνια που όπως όλοι οι κύκλοι της ζωής κάποια στιγμή θα τελειώσουν, μια και το ΟΠΑΠ Αρένα θα ανοίξει τις πύλες του.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, θυμάμαι με νοσταλγία στη γειτονιά μας τον κυρ Παναγιώτη Μουρίκη, φροντιστή της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ. Θυμόσοφος, κοντά στη σύνταξη, είχε δεν είχε βγάλει το Δημοτικό, άρρωστος ΑΕΚτζής και φίλος καρδιακός του φανατικού Ολυμπιακού πατέρα μου που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του όταν του.. έθιγες τα ιερά και τα όσια του Γουλανδρή και του Υβ (ένας ήταν ο Υβ…).
Κάθε Δευτέρα βράδυ στο διπλανό καπηλειό έπιαναν την ποδοσφαιρική κουβέντα, ο «γαύρος» πατέρας μου μάθαινε κουτσομπολιό από τα αποδυτήρια και την επομένη στη δουλειά του έκανε.. επίδειξη γνώσεων στους ΑΕΚτζήδες φίλους του. Ολα αυτά, μέχρι να έρθει στο τραπέζι το μισόκιλο ρετσίνα, συντροφιά σε ροδόχρυσο τηγανητό μπακαλιάρο με σκορδαλιά.
«Αμα εγώ δώσω παπούτσια ένα νούμερο μικρότερα στον Πομώνη, στο 10΄ δεν θα μπορεί ούτε να περπατήσει», είχε πει θυμάμαι.
Ηταν από αυτά που κράτησα ως πιτσιρικάς, μέχρι που ήρθε πια η ώρα να το ανασκαλέψω στη μνήμη μου με αφορμή το γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Και μια που μυρίζει επεξήγηση, ιδού:
Είναι το νέο γήπεδο εντυπωσιακό, όμορφο σύγχρονο; Ναι.
Είναι το όνειρο πολλών φίλων της ΑΕΚ πολύ κοντά πλέον στην πραγματικότητα. Ναι.
Προσφέρει από μόνο του καλό ποδόσφαιρο πλούσιο θέαμα και τίτλους; Οχι!
Αμα δεν στολίσεις το χορτάρι του με ποδοσφαιριστές αξίας, ικανούς να σηκώσουν τη βαριά φανέλα μιας μεγάλης ελληνικής ομάδας, το γήπεδο δεν είναι τίποτε άλλο, πέρα από έναν χρυσόδετο τόμο γεμάτο με ιστορικές στιγμές, αλλά με το σήμερα παρατημένο και αφημένο στην τύχη του.
Τα θετικά και τα αρνητικά στην ΑΕΚ έχουν ονοματεπώνυμο: Δημήτρης Μελισσανίδης. Οπως του έχουν πιστωθεί θετικά, έτσι του χρεώνονται και τα αρνητικά. Αρκεί να θυμάται ότι έχει την (τελευταία) ευκαιρία και την πίστωση χρόνου, γιατί ίσαμε σήμερα το ισοζύγιο γέρνει. Αλλά είπαμε: η λογική που βασίζεται στη φιλοσοφία του θεατρικού έργου του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» που επί εννέα συναπτά έτη ανέβασε με επιτυχία στο θέατρο «Αλφα» ο Στέφανος Ληναίος με την Ελλη Φωτίου, κοστίζει στην ΑΕΚ με απαξίωση.
Και τυχαία (ή όχι δεν έχει σημασία) μου ήρθε στον νου πως όταν κάθε Δευτερόβραδο ξεκινούσε το φαγοπότι, η συζήτηση του πατέρα μου με τον κυρ- Παναγώτη περί ποδοσφαίρου σταματούσε και ξεκινούσε για το ψάρεμα. Ποιος θα πει το μεγαλύτερο ψέμα δηλαδή…
