Θα μπορούσε κανείς την εφετινή σεζόν για τους Πειραιώτες να τη χαρακτηρίσει βγαλμένη από τη σφαίρα φαντασίας;
Ναι θα απαντήσω και δεν θα πω ότι είναι βγαλμένη μόνο από τη σφαίρα φαντασίας του οπαδού της ομάδας αλλά του πρωτομάστορα Γιώργου Μπαρτζώκα.
Από πού να πρωτοξεκινήσω; Ο Ολυμπιακός το βράδυ της Τρίτης κατάφερε στην Πόλη να μεταμορφώσει ένα ευρωπαϊκό ντέρμπι σε… βαρκάδα στα ήρεμα νερά του Βοσπόρου.
Στο ιατρικό για ακόμη μία φορά ονόματα ηχηρά, του Κώστα Σλούκα και του Άλεκ Πίτερς, πρόβλημα ε;
I don’t think so…η επιτυχία του coach “B” είναι ότι κοιτάζει στην άκρη του πάγκου τον Λούντζη, του κάνει νόημα να περάσει στο παρκέ σε μία στιγμή που αναμένεται η αντεπίθεση της Φενέρμπαχτσε και αντί ο «μικρός» να πιεί θάλασσα, την ανοίγει στη μέση για να κάνει παρέλαση το ερυθρόλευκο τάγμα.
Ήταν εξαρχή αναμενόμενο ότι ο Ιτούδης θα έβγαζε την πίστη στα γκαρντ του Ολυμπιακού με την απουσία του Σλούκα, θέλοντας να τους σπάσει τον τσαμπουκά και να δημιουργήσει πρόβλημα στην κυκλοφορία ωθώντας τους σε λανθασμένες αποφάσεις, αλλά το καθαρό μυαλό και η πίστη στο πλάνο έστρεψε το όπλο της Φενέρ απέναντι στον ίδια.
Οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν «μάσησαν», έψαξαν τις σωστές επιλογές που τους έδινε η άμυνα και δικαιώθηκαν, έλεγξαν τα ριμπάουντ, άρα και τον ρυθμό και έτσι σιγά σιγά τα νεύρα των Τούρκων τσιτώθηκαν κάνοντας τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που έκαναν οι Πειραιώτες , γρήγορες εκτελέσεις χωρίς να ακουμπάνε την μπάλα παραπάνω από δύο παίχτες, έλλειψη συγκέντρωσης και έτσι το ροζ φύλλο του αγώνα άρχισε να παίρνει κατεύθυνση προς τον ερυθρόλευκο πάγκο.
Αποκορύφωμα αυτών που ανέφερα ήταν οι τεχνικές ποινές-αποβολή του Γουίλμπεκιν σε διάστημα ενός λεπτού στη δεύτερη περίοδο, όταν και η δεύτερη πεντάδα του Ολυμπιακού με Λαρεντζάκη, Λούντζη, Μακκίσικ στην περιφέρεια «έπνιγε» την Φενέρμπαχτσε.
Στο ατομικό κομμάτι των παικτών τι να πρωτογράψουμε; Ο Κάνααν έπαιξε πέντε λεπτά με τον Άρη και ξαφνικά μεταμφιέστηκε στον Ίρβινγκ, είπαμε υπομονή χρειάζεται δεν είναι εύκολο να φοράς αυτή τη φανέλα.
Ο Λαρεντζάκης πέτυχε 11 πόντους στη δεύτερη περίοδο και δίνει το απρόβλεπτο στην επίθεση χωρίς να το επιζητά, ο Βεζένκοφ πέτυχε ένα σβηστό νταμπλ-νταμπλ όντας άστοχος μάλιστα, ο Γουόκαπ παίζει λες και διακυβεύεται η ζωή του και δίνει το σύνθημα ώστε να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι να ματώσουν τη φανέλα, οι ψηλοί των Πειραιωτών κάθε βράδυ αλλάζουν ρόλους πρωταγωνιστών, ο Σακ είναι ο καλύτερος σε αυτό που κάνει ανεβάζοντας την απόδοση του μετά τα μέσα της σεζόν και ο Παπανικολάου είναι ΑΡΧΗΓΑΡΑ, πάντα εκεί να απορροφά όλη την πίεση και να παίζει για όλους στην άμυνα, στην επίθεση αν συνεχίσει να είναι τόσο εύστοχος θα νομίζουμε ότι επιστρέψαμε στο 2013.
Με λίγα λόγια κάθε παίκτης του Ολυμπιακού είναι ένα δάχτυλο, όταν παίζουν μαζί γίνονται μια παλάμη που κλείνει και μεταμορφώνεται μια γροθιά σφιγμένη που θυμίζει μέγγενη και αν πας ράθυμος να την αντιμετωπίσεις φεύγεις με διάσειση χωρίς να το καταλάβεις.
Υ.Γ Θα έρθουν και ήττες και δύσκολα βράδια αλλά να θυμάται στο τέλος ο κόσμος πως αυτή η παρέα σε λίγα χρόνια θα γίνει η όμορφη ανάμνηση…
«Τι ωραία που ήταν τότε…»
Απόστολος Κορτιάνος