Απο τα βαριά χαρτιά της μουσικής βιομηχανίας.

Τεράστια φιγούρα της pop, σπάνιας ευαισθησίας ερμηνευτής, και την ίδια στιγμή η κότα με τα χρυσά αυγά για τις δισκογραφικές εταιρείες.

Στις 8 Ιουλίου, στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, ο μεγάλος Elton John έκλεισε την πόρτα στο κεφάλαιο ζωντανές εμφανίσεις, αποχαιρετώντας ένα κοινό που τον λάτρεψε όσο ελάχιστα ονόματα της μουσικής.

«Είχα την πιο υπέροχη καριέρα, πέρα από κάθε φαντασία. Πενήντα δύο χρόνια αγνής χαράς παίζοντας μουσική, πόσο τυχερός είμαι που παίζω μουσική; Ήταν η ψυχή μου να παίζω για εσάς παιδιά και ήσασταν υπέροχοι – σας ευχαριστώ. Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ. Είστε στο μυαλό μου, στην καρδιά και στην ψυχή μου, και σας ευχαριστώ πολύ», ήταν τα τελευταία λόγια του Elton με το τέλος της συναυλίας, σε φίλους και οπαδούς της σπουδαίας μουσικής του.

Υπήρξε τρομερά διακριτικός ως προσωπικότητα, η εξεζητημένη και συχνά προκλητική σκηνική παρουσία του, ήδη απο το ξεκίνημά του, ήταν περισσότερο ένα παιχνίδι με την ίδια την πραγματικότητα και τους κανόνες της, παρά κάτι άλλο.

“Εμοιαζε σαν ένα παιδί πάνω στην σκηνή, που θέλει να παίξει με όλα τα χρώματα, να φωνάξει σε όλους πως ήρθε για να αλλάξει την ιστορία της pop.

Και σε μεγάλο βαθμό, το κατάφερε.

Με άλμπουμ όπως τα Madman Across the Water (1971), Goodbye Yellow Brick Road (1973) και Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy (1975) η υστεροφημία του είναι περισσότερο κι απο εξασφαλισμένη.

Το σανίδι, όσο απίστευτες κι αν είναι οι τραπεζικές καταθέσεις του Elton John, θα έχει πάντα για τον ίδιο την μεγαλύτερη αξία απο οτιδήποτε άλλο.

Είναι το μέρος που μοιράστηκε τα πάντα με το κοινό του για δεκαετίες, πρόσωπο με πρόσωπο.

Η απόφασή του να το αφήσει για πάντα πίσω, φανερώνει μια ξεχωριστή ωριμότητα κι έναν άνθρωπο που ξέρει να ζει το σήμερα με έναν τρόπο ουσιαστικό και γιατί όχι, τελικά γενναίο.

Χωρίς δηλαδή τα φαντάσματα της (συγκλονιστικής) καριέρας του να τον καταδιώκουν.

Του αξίζει κάθε σεβασμός

του Δημήτρη Αντωνόπουλου