Κάποιες στιγμές, μένουν αιώνια μέσα μας, τις κουβαλάμε και μετά το φευγιό μας για άλλες διαστάσεις.

“Εφυγε πριν από λίγες ημέρες το κορίτσι του Woodstock, η περίφημη Bobbi Ercoline, μετά απο 54 κοινής πορείας στο πλάι του Nick Ercoline.

Οι δύο τους, αγκαλιασμένοι και τυλιγμένοι με μια κουβέρτα στο εξώφυλλο του θρυλικού άλμπουμ, ήταν ίσως το απόλυτα εμβληματικό ζευγάρι του φεστιβάλ που έκανε για λίγο έστω, τα απίθανα να μοιάζουν πιθανά για μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων.

Σήμερα, σε μία αντίστοιχη σκηνή, το πιο πιθανό είναι να ήταν σκυμμένοι πάνω από τα κινητά τους και οι δύο, χαμένοι στον ψηφιακό κόσμο της σύγχρονης αποξένωσης.

Άντε στην καλύτερη των περιπτώσεων, να βιντεοσκοπούσαν τα όσα συμβαίνουν στη σκηνή, αποθηκεύοντας με αυτό τον τρόπο αναμνήσεις για κάτι που ουσιαστικά δεν έζησαν, γιατί το να παρακολουθείς μία συναυλία μέσα από μια οθόνη την ώρα που αυτή συμβαίνει μπροστά σου, δεν το λες ακριβώς συμμετοχή, μάλλον σαν απουσία μοιάζει.

Απουσία από το ίδιο σου το βίωμα, τη στιγμή, την αλληλεπίδραση, την αίσθηση του τώρα, το μοίρασμα πιο απλά, που είναι τελικά και η ουσία κάθε συναυλίας.

Το Woodstock δεν υπήρξε η αρχή, το αντίθετο, ήταν η κορύφωση για τα πιο ευγενικά όνειρα του Rock & Roll, το αρκετά μακρινό σήμερα 1969, όταν το κοινό μιας Rock & Roll συναυλίας αποτελούσε για πολλούς την μορφή μιας ιδανικής κοινωνίας, σύμφωνα με τον μουσικό τύπο (και όχι μόνο) της εποχής.

Λίγους μήνες αργότερα, στις 6 Δεκεμβρίου του ’69, με τη  εμφάνιση των Rolling Stones στο Altamont Speedway Free Festival, το όνειρο θα έπαιρνε τη μορφή του χειρότερου εφιάλτη, δολοφονώντας μαζί με τον νεαρό Meredith Hunter και την αθωότητα της δεκαετίας του εξήντα.

Ο Nick και η Ercoline, θα βρίσκονται για πάντα μαζί, στο εξώφυλλο του άλμπουμ που σημάδεψε ίσως ολόκληρη εκείνη τον μοναδική δεκαετία ανεξίτηλα.

Του Δημήτρη Αντωνόπουλου