Του Νίκου Παρασκευά

Ήταν ξημερώματα χθες, όταν μια μεγάλη ομάδα δημοσιογράφων ξεκίνησε από τη λεωφόρο Συγγρού για την Πάτρα. Όπως τότε πριν 20 χρόνια περίπου που ζαλωνόμαστε τα χρειαζούμενα και ξεκινούσαμε τις αποστολές εντός και ενίοτε εκτός Ελλάδος.

Εκνευριστική βροχή και  κρύο σε όλη τη διαδρομή, ομίχλη και αέρας, λες και ούτε ο καιρός την ήθελε αυτή την αποστολή, τη συνηθισμένη για μας αλλά την τελευταία, την μοναδική για κάθε άνθρωπο, εκείνη που δεν είναι εκτός συνόρων αλλά εκτός του κόσμου τούτου, που την φύλαγε η μοίρα για τον συνάδελφο, το συναγωνιστή, το φίλο Παναγιώτη Τζένο.

Ο οποίος δεν γύρισε το βράδι μαζί μας, έμεινε στην αγκαλιά της λατρεμένης γης του χωριού του, της Κέρτεζης Καλαβρύτων που θα τον κρατήσει για πάντα…

Το κενό στην καρδιά μας, στην οικογένειά του, στη δουλειά μας, στην παρέα, στο γραφείο, τεράστιο. Δεν θα καλυφθεί ποτέ και με τίποτα. Γιατί ο Παναγιώτης ήταν ΕΝΑΣ και μοναδικός. Χαρισματικός και απαράμιλλος. Ένας σαν κι εμάς που ξεχώριζε από μας…

Ωστόσο οι θύμησες, τα όσα ζήσαμε μαζί του, η ιερή του μνήμη, τα λόγια του, οι πρωτοβουλίες του, τα δημιουργήματά του, κάτι θα κάνουν. Όχι πως θα καλύψουν το κενό, αλλά σίγουρα θα απαλύνουν τον πόνο. Και πάνω απ όλα θα δώσουν δύναμη και κουράγιο στην αγαπημένη του σύζυγο, την Ανδριάνα και τον λατρεμένο του γιο τον Γιάννη να συνεχίσουν.

Με την σιγουριά ότι θα τα καταφέρουν γιατί τον δρόμο τον έχει ανοίξει ο Παναγιώτης. Τα βήματά του θα ακολουθήσουν κι εκείνος θα είναι πάντα δίπλα τους, για να τους καθοδηγεί και να τους εμψυχώνει.

Όπως και όλους εμάς  που η απουσία του  είναι καθοριστική και θα μας σημαδεύει κάθε στιγμή και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε πλέον είναι να τιμάμε τη μνήμη του αποφεύγοντας εκείνα  που ξέρουμε ότι δεν του άρεσαν ποτέ ,με την ελπίδα πως κάπου, κάποτε σίγουρα θα ξανανταμώσουμε…..