Του Δημήτρη Αντωνόπουλου…
Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά. Κάπως έτσι δεν πάει το γνωστό τραγουδάκι;
Μόνο που οι Manic Street Preachers δεν έφυγαν ποτέ στ’ αλήθεια, ενώ από την άλλη, οι φίλοι από τα παλιά, σπάνια επιστρέφουν στο σήμερα για κάποιον ουσιαστικό και χρήσιμο λόγο τελικά.
Τις περισσότερος φορές έστω, κάπως έτσι συμβαίνει. Οι MSP όμως, ήταν πάντα μια εντελώς ιδιαίτερη περίπτωση. Η εμπορική επιτυχία δεν τους ”σκοτείνιασε” το μέσα τους, συχνά, έμοιαζε να μην τους απασχολεί καν, ενώ διέθεταν πάντα την ικανότητα να απουσιάζουν από επιλογή όταν έπρεπε. Αυτό, φανερώνει χαρακτήρα. Το ότι είναι από τις σημαντικότερες μπάντες των τελευταίων δεκαετιών, είναι γνωστό και δεν μπαίνει στην κουβέντα σαν κάτι νέο.
Το νέο για τους σπουδαίους Βρετανούς όμως, είναι η επιστροφή με νέο υλικό, με νέο άλμπουμ με τίτλο… ‘Resistance Is Futile’ και πρώτο δείγμα γραφής το εξαιρετικό ‘International Blue”… Τι είναι αυτό που σε κερδίζει με την πρώτη (ναι, την πρώτη… ) ακρόαση;
Η εντιμότητα της μπάντας; Και πάντα αυτό τελικά ήταν πίσω και πριν απ’ ‘όλα. Ο καθαρός τρόπος τους. Η (εντελώς) γυμνή εικόνα των MSP, απέναντι σε όποιους γυρεύουν αληθινή μουσική, δίχως αν και μήπως και μπορεί. Αρχή, μέση, τέλος.
Ο πυρήνας του Rock & Roll δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε. Μπορώ να θυμηθώ πολύ εύκολα δεκάδες μπάντες με αληθινό ταλέντο, που από την πολύ….προσπάθεια να παρουσιάσουν κάτι άμεσο και πηγαίο, το τελικό αποτέλεσμα τις αδικούσε, όταν δεν την καταργούσε εντελώς μάλιστα πολλές φορές.
Δεν χρειάζεται προσπάθεια άλλωστε για να ”διηγηθείς την ιστορία σου”, όπως λέει και ο Dylan. ”100 χρόνια γράφω το ίδιο τραγούδι με διαφορετικούς τρόπους στην ουσία, πάντα στο ίδιο θέμα κοιτάζω μέσα μου, στο ίδιο τοπίο, στα ίδια όνειρα και στους ίδιους εφιάλτες”.
Ε, οι Manic Street Preachers, κάνουν ακριβώς αυτό που λέει ο Θείος Bob. Δεν προσπαθούν. ΕΙΝΑΙ άμεσοι. Κι αυτό, ούτε μαθαίνεται βέβαια, ούτε αντιγράφεται, μα ούτε και ποτέ κουράζει επίσης. Για αυτό και η σχέση των MSP με το κοινό, αντέχει στον χρόνο με χαρακτηριστική άνεση, χωρίς πολλά – πολλά ταρατατζούμ δηλαδή και άλλα τέτοια επικοινωνιακά της εποχής. Ο ήχος της μπάντας στο ”International Blue”, είναι σαν το γάργαρο νεράκι της πηγής.
Τόσο καλός.
Ανυπομονώ για το άλμπουμ.
Και δεν ανυπομονώ για πολλά τελευταία…