Του Δημήτρη Αντωνόπουλου…
O Robert Plant δεν ”δημιουργεί” προσωπικές τραγωδίες για να αντλήσει έμπνευση από αυτές. Δεν είναι «καταραμένος», δεν είναι πρώην (Led Zeppelin) Rock & Roll μύθος, δεν ζει στο χθες.
Και δεν είναι μεσσιανικό ενεργειακό – βαμπίρ επίσης. Δεν υποστηρίζει καμιά περσόνα. Είναι εδώ, σε αυτή τη γη μαζί μας, δεν έρχεται από «αλλού». Ο Robert Plant εξελίσσεται, ωριμάζει, μεταμορφώνεται, αλλάζει επίσης, όπως κάνει κάθε αληθινά ζωντανός οργανισμός δηλαδή.
Όταν δηλώνει μάλιστα ότι: «Ακούω τραγούδια της πρώτης περιόδου των Led Zeppelin και σε μερικά τραγούδια όπως το “Babe I’m Gonna Leave You” βρίσκω τα φωνητικά μου… απαίσια. Θα ήταν καλύτερα αν το βούλωνα», δεν κατακεραυνώνει το ιερό παρελθόν του, αντίθετα, το φιλτράρει μέσα από τον σημερινό του εαυτό, το δημιουργό – ερμηνευτή του 2017, σε τέτοιο σημείο ώστε να το βλέπει πια με νέα μάτια. Αυτό μας λέει. Αυτό.
Ακόμη ένα χαρακτηριστικό ενός οργανισμού που αναπνέει, που βρίσκεται στο εδώ – τώρα. Όχι στο κάποτε, όχι στο χθες, όσο σημαντικό κι αν εκείνο ήταν πριν απο δεκαετίες. Η διαχρονικά διακριτική παρουσία και στάση του Robert PLant μάλιστα, μαζί με την σπουδαία δισκογραφική παρουσία του, είναι κάτι ιδιαίτερα σπάνιο στις μέρες μας.
Το “Carry Fire”, φέρνει τελικά μαζί του κάτι από τον ζεστό, φυσικό και τόσο οικείο ήχο που κάνει το κούτσουρο στο τζάκι. Έναν ήχο που μας υπενθυμίζει την στιγμή που περνά και φεύγει. Το άλμπουμ είναι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό και πολύπλευρο. Η ωριμότητα που αναβλύζει όμως, το κάνει ακόμη πιο σημαντικό. Ίσως το πιο βαθιά ανθρώπινο άλμπουμ της χρονιάς. Το νέο, του Robert Plant.
Σίγουρα στα σημαντικότερα του 2017.