Του Άκη Καπράνου…
Φτωχή και με περιορισμένο ενδιαφέρον αυτή η εβδομάδα. Ίσως οι εταιρείες να ετοιμάζουν κάτι για την έναρξη της καλοκαιρινής σεζόν. και, ως γνωστόν, πριν από μια καλή γιρετή, προηγείται νηστεία!
Πάμε, λοιπόν, να μιλήσουμε για τις -λίγες και σχεδόν μέτριες- ταινίες της εβδομάδας.
«Όλοι οι καλοί χωράνε»: Η Γαλλική Κυβέρνηση αποφασίζει να προστατέψει τους άστεγους. Έτσι, σε κάθε ιδιοκτήτη σπιτιού, αντιστοιχούν, ξαφνικά, μονάχα… 30 τετραγωνικά μέτρα κατοικίας καθώς υποχρεώνονται να φιλοξενήσουν στα σπίτια τους, για έναν χειμώνα, τους αβοήθητους συνανθρώπους τους. Διακωμώδηση των φιλανθρωπικών αισθημάτων των μεγαλοαστών ηρώων της ταινία για μισή ώρα. Από εκεί και πέρα, επανάληψη, που δεν αποδίδει.
«Το σώμα»: Ο Ούγκο Σίλβα, είναι ένας χήρος που ανακρίνεται από την Αστυνομία η οποία ερευνά τις συνθήκες της εξαφάνιση του πτώματος της συζύγου, του. Θεωρείται ύποπτος εξ’ αρχής και καλείται να απαντήσει στο απλό ερώτημα: ερώτημα «Ποιος είναι υπεύθυνος για την εξαφάνιση, και γιατί;». Ο λόγος που το «Σώμα» ξεχωρίζει , είναι η λύση του μυστηρίου: Όχι γιατί αιφνιδιάζει τον θεατή εντελώς αλλά γιατί αγγίζει και τα σκοτεινά ένστικτά του.
«X-Men: Απόκαλιψ»: Εντυπωσιακά γυρίσματα πάνω σε συνθέσεις των Metallica, των Eurythmics (αλλά και του Μπετόβεν), με την παρουσία σπουδαίων ηθοποιών, όπως του Μάικλ Φασμπέντερ, του Τζέιμς ΜακΆβοϊ και του Όσκαρ Άιζαακς ,που “εκτοξεύουν” τις μεταλλαγμένες τους δυνάμεις.
«Μελβούρνη»: Ένα ζεύγος έτοιμο για το μεγάλο ταξίδι από το Ιράν στη Μελβούρνη, για σπουδαστικούς λόγους. Λίγο πριν φύγουν, , αναλαμβάνουν να προσέξουν, για λίγο, το μωρό των γειτόνων. Και το χειρότερο συμβαίνει. Ο σκηνοθέτης περιορίζει τη δράση στο διαμέρισμα των ηρώων του και σκιαγραφεί, ανάμεσα στις σημάνσεις, το πορτραίτο μιας χώρας όπου η απώλεια της ελπίδας μεταφέρεται, σαν ιός, ακόμα κι όταν επιλέγεις να την αφήσεις πίσω σου.
«Πατέρας και κόρη”: Λαϊκό δράμα για πολύ κλάμα. Ο Ράσελ Κρόου είναι βραβευμένος με Πούλιτζερ συγγραφέας, που χάνει την σύζυγό του και προσπαθεί να μεγαλώσει μόνος την κόρη τους και η Αμάντα Σέιφριντ μελαγχολεί στο ρόλο της τελευταίας 25 χρόνια μετά.