Του Πέτρου Κασιμάτη
Η ζωή κυλά διαφορετικά στην Ταϊπέι. Την πολύχρωμη πρωτεύουσα της Ταιβάν. Η ζωή είναι αλλιώτικη στους καταρράκτες του μεγάλου Eθνικου πάρκου με τα αιωνόβια δέντρα και τα ποτάμια των ιθαγενών.
Στην πρωτεύουσα όμως; Στην Ταιπέι που ακούς να χτυπά δυνατά η μεταλλική καρδιά της Ασίας;
Λές: Eδω είναι μια πρωτεύουσα με ουρανοξύστες, αμίμητη πολεοδομία, φαρδείς δρόμους, τεχνολογικά πάρκα, θαυμάσιες βιβλιοθήκες που… ξαγρυπνούν και μαζί με αυτές και οι αναγνώστες αφού μένουν ανοιχτές μέχρι τα ξημερώματα…
Λές: Είναι μια πρωτεύουσα με τεχνολογικούς θησαυρούς. Πάς σε μια έκθεση, αγγίζεις τη ράχη ενός ψυγείου και ξάφνου εμφανίζεται μια συνταγή, το μενού της ημέρας και μια υπέροχη βιβλιοθήκη σε ηλεκτρονική μορφή. Η πόρτα του ψυγείου είναι ένας λευκός, κατάλευκος κομπιούτερ.
Βρεθήκαμε στην Ταιβάν για το διάσημο φεστιβάλ Λάντερν που σηματοδοτεί τη λήξη των εορτασμών του σεληνιακού έτους και το παρακολουθούν 6 εκατομμύρια επισκέπτες, το καλύπτουν δημοσιογραφικά εκατοντάδες ρεπόρτερ απ όλον τον κόσμο και θεωρείται σύμφωνα και με το Discovery channel ένα από τα καλύτερα φεστιβάλ στον κόσμο.
Μύθοι λένε πως ξεκίνησε από έναν αυτοκράτορα της δυναστείας των Χαν αφοσιωμένο Βουδιστή που διέταξε τους ανθρώπους του με αυτά τα φανάρια που ταξιδεύουν στον ουρανό να αποτίσουν φόρο τιμής στον Βούδα. Σύμφωνα με τον ίδιο μύθο με φωτισμένο τον ουρανό μπορεί να δει κανείς πιο εύκολα τις θεότητες να κατεβαίνουν από τον ουρανό για να δώσουν ευλογίες στη γη.
Η… ευλογία είναι ότι στο υπουργείο Τουρισμού της Ταιβάν τρίβουν τα χέρια τους καθώς αυτό το διάσημο φεστιβάλ που γίνεται μετά την Κινέζικη Πρωτοχρονιά αποφέρει εκατομμύρια δολάρια στην οικονομία της χώρας ενώ χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας στήνονται γιγαντιαία αγάλματα όπως π.χ του αλόγου (είναι η χρονιά του αλόγου η φετινή) και χιλιάδες φωτισμένα παιχνίδια –φιγούρες ηρώων και θεοτήτων σε ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα. Βρεθήκαμε στο Πίνκσι σε ένα ορεινό χωριό όπου ταξίδεψαν περισσότερα από 2000 φαναράκια με ευχές στον ουρανό –παρά τη δυνατή βροχή- ενώ την επομένη στην πόλη Νάντο με 800.000 επισκέπτες τη μέρα ταξίδεψαν 20.000 φαναράκια με επιθυμίες κι ευχές….
Αλλιώτικη χώρα. Εδώ ακόμα και οι ασίγαστες μέλισσες της καθαριότητας, οι εργατικές Ταιβανέζες καθαρίστριες διαθέτουν ως και καρτ-βιζίτ. Μια κοινωνία ανθρώπων αλλιώτικη. Οργανωμένη. Ατσαλάκωτη; Αποστειρωμένη; Oχι. Απλούστατα με υψηλό βαθμό πειθαρχίας. Και φυσικά θαυμαστή.
Λές: Καλή ιδέα για μια βόλτα στις όχθες του ποταμού Tαμσούι. Και σου φέρνουν ένα μοτοποδήλατο που δεν δέχεται βενζίνη στο ρεζερβουάρ του. O εφευρέτης του είναι συγκεκριμένος. Tον συναντάς και σου λέει: Tο μηχανάκι… πίνει μόνο νερό…
Μάγοι, καλοί πωλητές θαυμάτων, ονειροκρίτες, αυγομαντεις, χελωνομάντεις – ναι ως και αυτούς είδαμε μια νύχτα στην Ταϊπέι στις όχθες του ποταμού Tαμσούι , εκεί στη Σινική θάλασσα.
Αυτή είναι η μαγεία του Ασιατικού ονείρου, εκεί όπου ακόμα και σήμερα βρίσκεις νομίσματα της δυναστείας των Tσίνγκ , εκεί όπου οι πάντες μιλούν για φαντάσματα και θεότητες που έρχονται από μακριά. Βρεθήκαμε σε πολλούς βουδιστικούς ναούς όπως στον Matzu αλλά και στον ναό Dharma πάνω σε ένα ιερό όρος –για τους Ταϊβανέζους αλλά και για τους πιστούς του καλοκάγαθου Βούδα – που πραγματικά εντυπωσιάζουν και υποβάλλουν τον επισκέπτη. Σφίγγεις το χέρι του μοναχού Τσανγκ-Χουάν- Σιχ και νοιώθεις να σε διαπερνά ηλεκτρική εκκένωση. Προσκυνά την ανθρώπινη θεότητα που έχει μπροστά του και νοιώθεις την ευγένεια αυτού του λαού. Αγγίζεις το πορτοκαλί ράσο κάθε γελαστού, στρογγυλεμένου σε όγκο –σχεδόν κοιλαρά- μοναχού και είναι σαν να αγγίζεις το ράσο ενός Αγιορείτη μοναχού, σαν να αγγίζεις το θαύμα που θα έλθει από το μέλλον….
Ξανά στο σήμερα: Ο υφυπουργός Τσίν Λιάνγκ Τσέν μας εξηγεί πως είναι σημαντικό το θέμα των διεθνών επαφών της χώρας του για το πρόβλημα με την Κίνα που διαιωνίζεται ενώ προσθέτει τους υψηλούς δείκτες ανάπτυξης της Ταιβάν. ¨Αισιόδοξος και για το θέμα της κρίσης στην Ευρώπη τονίζει πως η Ελλάδα θα ξεπεράσει εύκολα το πρόβλημα γιατί «έτσι είναι η οικονομία, έχει σκαμπανεβάσματα μια είναι καλά , μια είναι άσχημα. Τη στιγμή που ισορροπήσατε και δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα, τα πράγματα θα αλλάξουν σύντομα σε ένα –δυο χρόνια ,τώρα που το καράβι πήρε άλλη ρότα…». Συμμεριζόμαστε την αισιοδοξία του για να ακούσουμε κι από τον υφυπουργό Εξωτερικών Τσου Τσιά Λιν ενδιαφέροντα στοιχεία για το διεθνές πολιτικό περιβάλλον , την περίοπτη θέση της Ταιβάν με το τεχνολογικό της οπλοστάσιο μιας και εδώ έχουν την έδρα τους οι κολοσσοί της παγκόσμιας τεχνολογίας αφού τα μεγαλύτερα συγκροτήματα υψηλής τεχνολογίας βρίσκονται στη χώρα της Σινικής θάλασσας παράγοντας κομπιούτερ, ταμπλετς, κινητά τηλέφωνα, δορυφορικές συσκευές…
Οι πωλητές θαυμάτων στη Ταϊπέι, μιλούν για την υπεροχή της ζωής ανάμεσα στους μύθους, τα φανταστικά όντα της Ανατολικής Ασίας και τα αινίγματα του σήμερα. Όλους τους απασχολεί το μέλλον. Μα ο καθένας το ανιχνεύει με το δικό του τρόπο. Άλλοι αναζητούν μαγικούς κλειδάριθμους στις τεχνολογίες του 21ου αιώνα, κι άλλοι επαναλαμβάνουν το Μαοϊκό σλόγκαν << το μέλλον ξεκίνησε >> με πανάρχαιους τρόπους απ το παρελθόν:
Ιδού τι έκαναν κάποιοι αστρομάντεις και Ασιάτες διανοητές του εφήμερου, καταγράφοντας τον μυστηριώδη κόσμο μιας άλλης αθέατης ζωής;
Άφηναν μια χελώνα να ακολουθήσει το δικό της δρόμο στην καρδιά της νύχτας, η έχοντας το -ιερό γι αυτούς- καβούκι έβλεπαν το μέλλον , με αναθυμιάσεις από το παρών, σε ένα μικρό γραφείο πέντε τετραγωνικών(!) στην πρωτεύουσα της Ταιβάν.
Oσοι με συνόδευαν σε αυτή τη μακρινή και μυστηριώδη δημοσιογραφική αποστολή στην Ταϊβάν, εκεί στις όχθες του ποταμού Tαμσούι με προειδοποίησαν να μην αγγίξω κάτι -έστω πολύτιμο – που θα βρω στο δρόμο.
«Πολλές φορές αφήνουμε στην άσφαλτο αγαπημένα πράγματα κάποιου που έφυγε απ τη ζωή. Κάποιου που τον εγκατέλειψε το σώμα του. Κάποιου που σήμερα είναι φάντασμα. Αν αγγίξεις κάτι δικό του, ε, αυτό θα σε κυνηγά, τότε θα έχεις οδηγηθεί να συντροφεύεις μαζί σου ένα φάντασμα…» Λές;
Στους μύθους αυτούς μπορεί να μην έδωσα σημασία εκείνη τη νύχτα όταν όμως την επομένη βρήκα ένα ζευγάρι γυαλιά στην άκρη του δρόμου, η αλήθεια είναι ότι απέφυγα να τ΄ άγγίξω….
Aν στ αλήθεια καλέσω ένα φάντασμα σ αυτή τη γωνιά της ασιατικής γης; Aν άθελα μου ένας αλλόκοτος κόσμος γίνει σκιά μου; Aν δεν είναι όλα μύθοι κι απίστευτες ιστορίες;
Ήμουν στην TΤαϊπέι. Μια από τις πιο μυστηριώδεις πρωτεύουσες της Ασίας. Στην πολύχρωμη (από πλευράς πολιτισμού) και μεταλλική (από πλευράς τεχνολογίας) καρδιά της TΤαϊβάν .
Οι κάτοικοι της Ταϊπέι ξεκινούν τη μέρα τους πολύ νωρίς, στις 5 το πρωί. Ακολουθούν τους ρυθμούς του Tαι -τσι-τουάν από τις πρώτες πρωινές ώρες σε πλατείες κι ανοιχτούς χώρους για να ευθυγραμμιστούν με την αρμονία κινήσεων και ρυθμών. Είναι η δική τους πρωινή γυμναστική. Κάποιοι γυμνάζονται και με το επιθετικό Tαι-τσι-τουάν που είναι πολεμικός χορός με κεντρικό στόχο τη δίκη τους καλή διάθεση για την υπόλοιπη μέρα. Το ξίφος που κρατούν κοντά τους έχει συμβολικό τελετουργικό χαρακτήρα.
H μουσική παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των κατοίκων της Ταιβάν. H μουσική των Αβοριγίνων, οι ρυθμοί της κοσμογένεσης στις νησίδες της Σινικής θάλασσας, τα φολκ στοιχεία, ο πρωτογονισμός με ενσωματωμένα τα επίλεκτα στοιχεία προηγμένης μουσικής τεχνολογίας, είναι μία νέα ανάγνωση του τοπίου για τον επισκέπτη η τον περιηγητή. Αφήστε που η αποκομιδή των σκουπιδιών γίνεται πάντοτε υπό τους ήχους της κλασικής μουσικής. Φαίνεται απίστευτο, αλλά είναι πραγματικότητα. O π. Iωνάς, κοσμοκαλόγερος του Ελληνισμού σε αυτή τη μακρινή γωνιά του πλανήτη, περιγράφει γλαφυρά αυτή την απρόσμενη έκπληξη: «Ήταν μία από τις μεγάλες πρώτες εντυπώσεις εδω και έξι χρόνια που έφθασα στην TΤαϊβάν. Έξω, στους δρόμους δεν έχει σκουπιδοτενεκέδες , σε κάθε περιοχή το μεγάλο κίτρινο σκουπιδιάρικο περνά μία συγκεκριμένη ώρα, παίζοντας μουσική Μπετόβεν!!! Έτσι, κατεβαίνει όλος ο κόσμος και ρίχνει τα σκουπίδια μέσα. Υπό τους ήχους της κλασσικής μουσικής»…
Tι βλέπει κανείς τη νύχτα στην Tαιβαν;
Εξημερωτές φιδιών, παραμυθάδες, πωλητές θαυμάτων, κυνηγούς φαντασμάτων, μάντεις, μάγους, μυστικιστές.
Ολόκληρη η ζωή της Κινέζικης φυλής είναι μια ζωή μυστική. Βρίσκεται κάτω απ την επιφάνεια. Και πρέπει να ανιχνεύσει κανείς με κόπο την ψυχή των ανθρώπων για να βρει τα ακριβά μυστικά τους. Πολλοί είναι αυτοί (και στην Kίνα και στην TΤαιβάν) που ζουν με το φόβο των φαντασμάτων. Είναι χαρακτηριστικές κι οι ιστορίες που είχαν δημοσιευθεί και κυκλοφορήσει σε βιβλίο στην Ελλάδα από την αρχή της δεκαετίας του΄60, με τον τίτλο «Ιστορίες για να μην φοβάται κανείς τα Φαντάσματα».
